Κυπριακή τραγωδία-44 χρόνια μετά (Κ. Μπετινάκης)

Δημοσιεύθηκε : Κυριακή, 15 Ιούλιος 2018 23:23 | Γράφτηκε από τον/την Betinakis | Εκτύπωση

Πόσοι θυμούνται

ή μάλλον πόσοι γνωρίζουν

σήμερα για τον 'Αττίλα';

Eχουν περάσει 44 χρόνια, από την έναρξη της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, και την δημιουργία των «τετελεσμένων γεγονότων» της κατοχής του 38% του κυπριακού εδάφους από τις ΝΑΤΟϊκές τουρκικές δυνάμεις.

Ήταν Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974, όταν εκδηλώθηκε το αμερικανικής έμπνευσης χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο. Η πρώτη φάση του δράματος που θα ολοκληρωθεί με την τουρκική εισβολή, πέντε ημέρες κατόπιν.

Είναι που ακόμη υπάρχουν εκείνοι στον ελληνικό λαό, που δεν ξεχνούν την αμερικανο-κίνητη χούντα, την υπαγορευμένη από τον Κίσιντζερ κυπριακή τραγωδία και όσα επακόλουθα με τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο και το αμερικανικό παιχνίδι με το ‘συνταγματικό όνομα της πΓΔΜ’.

Στο βιβλίο του «Cyprus- A modern History» ο William Mallinson, (έκδοση 2005) γράφει «Η Κύπρος, είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ΗΠΑ, λόγω της σημασίας που παίζει στην άμυνα του Ισραήλ. Ο Κίσιντζερ είχε τότε ξεκινήσει την προσπάθεια για την απομάκρυνση του Μακαρίου και την εγκατάσταση στην Λευκωσία μια φιλική στο ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ κυβέρνηση. Είτε αν η φιλική προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση των Αθηνών πετύχαινε την ένωση με την Κύπρο, είτε μια τουρκική εισβολή στην Κύπρο εξασφάλιζε αρκετά εδάφη ώστε να εξασφαλισθούν οι εγκαταστάσεις που απαιτούνται για την προστασία του Ισραήλ. Όλα αυτά βρίσκονταν σε απόλυτη συμφωνία με την ταυτισμένη με τα ισραηλινά συμφέροντα και τις τουρκικές βλέψεις, στρατηγική του Κίσιντζερ.

Προσωπική εμπειρία

Η Κυπριακή τραγωδία, που τόσα δεινά έχει προκαλέσει όχι μόνο στη μεγαλόνησο, έχει αφήσει κάποια ανεξίτηλα σημάδια και στην προσωπική μου ζωή. Υπηρετώντας στην 140 Αυτοκινούμενη Μοίρα Πεδινού-Μέσου Πυροβολικού στην Αλεξανδρούπολη, στις 15 Ιουλίου 1974 είχαν αρχίσει οι «επιφυλακές».

Κατόπιν, βρέθηκα μέσα σε μια νύχτα 19 προς 20 Ιουλίου 1974 σε πολεμική προετοιμασία.

Άρον-άρον μας είχαν μαζέψει από τα παραλιακά καφέ, το βράδυ της 19ης Ιουλίου για να βρεθούμε στη μονάδα (στραστόπεδο Ψιλογιάννη) και ν΄αρχίσουμε να φορτώνουμε όλα τα αποθέματα καυσίμων και πυρομαχικών στα οχήματα και τα αυτοκινούμενα πυροβόλα προετοιμάζοντας την αποστολή μας «στα πρόσω».

Νωρίς το πρωί, καθώς επέστρεψα στο δωμάτιό μου, στην πόλη, για να παραλάβω τον στρατιωτικό μου σάκο, άκουσα στο δελτίο των 7.00 από την «Φωνή της Αμερικής», (λειτουργούσε τότε ακόμα ο αμερικανικός ραδιοφωνικός σταθμός στην Καβάλα), πως «από το πρωί πραγματοποιείται ρίψη Τούρκων αλεξιπτωτιστών στην Κύπρο».

Όταν λίγο αργότερα επέστρεψα στη μονάδα και ενημέρωσα τον διοικητή και τους άλλους αξιωματικούς για την είδηση που άκουσα, πήρα την αποστομωτική απάντηση «μα αυτό σημαίνει πόλεμο και εμείς ουδεμία ειδοποίηση έχουμε από την κεντρική διοίκηση…».

Την «ειδοποίηση», με την ανακοίνωση της γενικής επιστράτευσης, άκουσα πάλι στο ραδιόφωνο-τρανζίστορ πολύ αργότερα, καθώς είχε ξεκινήσει η φάλαγγα με οχήματα και αυτοκινούμενα ερπυστριοφόρα πυροβόλα προς τα σύνορα.

Τότε ήρθε και η διαταγή να φορέσουμε διπλά κράνη…

Διαταγή που –τότε δεν το είχα καταλάβει- σήμαινε τέσσερις μήνες επιπλέον θητείας, οι έξι στα σκηνάκια ανάμεσα σε Ρίζια, Νεοχώρι Ορεστιάδας, και Καβύλη.

Η προσωπική μου εμπειρία, δείχνει πως «κάτι γνώριζαν κάποιοι για την εισβολή και μας προετοίμαζαν –έστω την ύστατη ώρα- την παραμονή της, παρ’ όλο που επισήμως, τα τουρκικά αποβατικά ξεκίνησαν από την Μερσίνα, στις 9.30 το πρωί της 20ής Ιουλίου.

Πληροφορίες από πρώτο χέρι...

Οι σκέψεις αυτές μου ήρθαν στο νου, καθώς ανέσυρα από το αρχείο μου έναν από τους «καθιερωμένους κάποτε» λευκό χοντρό φάκελο που ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, μου έστελνε όσο ζούσε, τακτικά από την Ουάσιγκτον. Ένας φάκελος γεμάτος με πολύτιμο υλικό για το τι είχε συμβεί την εποχή εκείνη, πριν ακριβώς 44 χρόνια, στην Ουάσιγκτον.

Ο Ηλίας Δημητρακόπουλος, που είχε φτάσει στην Ουάσιγκτον, διαφεύγοντας απ’ την Ελλάδα αμέσως μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, έδινε τότε, έναν ολομέτωπο αγώνα εναντίον των πραξικοπηματιών, αλλά και όσων τους στήριζαν από την αμερικανική πρωτεύουσα.

Ο Ραιμόν Καρτιέ, στην 'Μεταπολεμική Ιστορία' του , για να εξηγήσει ορισμένες «συμπτώσεις», γράφει πως «όλως περιέργως κάποια σημαντικά γεγονότα συμπίπτουν με κάποια εξίσου σημαντικά, αλλά παραδόξως ο φακός της επικαιρότητας επικεντρώνεται μεροληπτικά».

Το πρώτο εξάμηνο του 1974, όταν είχαν δρομολογηθεί οι αποφάσεις για την ανατροπή του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι ΗΠΑ ήταν βυθισμένες στην πιο βαθειά πολιτική κρίση της ιστορίας τους. Τα επακόλουθα από το πολιτικό σκάνδαλο του Γουότεργκέητ, με τον τότε πρόεδρο Νίξον πλήρως απορροφημένο για την αντιμετώπιση των οδυνηρών πολιτικών επιπτώσεών του, είχε καταστήσει τον Χένρι Κίσιντζερ, άτυπο πρόεδρο των ΗΠΑ αρμόδιο για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής (ήταν υπουργός Εξωτερικών από το 1972 αλλά διατηρώντας και το αξίωμα του προεδρικού συμβούλου για θέματα εθνικής ασφάλειας). Ο μόνος υπουργός των ΗΠΑ που διατηρούσε ταυτόχρονα δύο τόσο σημαντικά αξιώματα. Ως σύμβουλος για θέματα εθνικής ασφάλειας προήδρευε της επιτροπής των 40, του οργάνου που ενέκρινε τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις της CIA.

Ο ίδιος ο Κίσιντζερ υποστηρίζει ότι δεν είχε ενημερωθεί έγκαιρα για το επικείμενο πραξικόπημα, και ότι «δεν είχε λόγους να θέλει την ανατροπή του Μακαρίου».

«Ο Κίσιντζερ ψεύδεται ασυστόλως. Οι ευθύνες του είναι αναμφισβήτητες. Είχε ενημερωθεί τόσο για το πραξικόπημα του Ιωαννίδη όσο και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο» απαντά ο βετεράνος δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος. Οι ΗΠΑ από την δεκαετία του ’60 είχαν στραφεί εναντίον του Μακαρίου.

«Αυτό έκαναν και την κρίσιμη εκείνη ώρα», λέει ο Δημητρακόπουλος, που εκτός από βαθύς γνώστης των θεμάτων υπήρξε και πρωταγωνιστής των εξελίξεων, δρώντας αποφασιστικά με τις γνωριμίες του στο Κογκρέσο.

Έτσι και τότε, από τον Ιούνιο, είχε ενημερώσει από τον πανίσχυρο τότε πρόεδρο της επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας

Γουίλιαμ Φουλμπράιτ, για τις πληροφορίες περί επικείμενου πραξικοπήματος κατά του Μακαρίου.

Ο Φουλμπράιτ, είχε επικοινωνήσει με τον αποκαλούμενο «μάγο της διπλωματίας» Κίσιντζερ, τον είχε ενημερώσει για την κατάσταση που διαμορφωνόταν και του είχε ζητήσει να παρέμβει για να αποτρέψει την ανατροπή του Μακάριου και τον κίνδυνο ελληνοτουρκικού πολέμου.

Ο Κίσιντζερ τότε, αρνήθηκε υποστηρίζοντας υποκριτικά, πως «δεν μπορώ να επέμβω στα εσωτερικά της Ελλάδας». Έτσι όμως καταρρίπτεται το επιχείρημα της «ελλιπούς ενημέρωσής του».

Ο Δημητρακόπουλος πήγε για δεύτερη φορά στο γραφείο του Φουλμπράιτ, και του ζήτησε να παρέμβει ώστε να αποτραπεί τουλάχιστον η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ηταν παρών, όταν ο Φουλμπράιτ είχε τηλεφωνήσει και πάλι στον Κίσιντζερ, στις 17 Ιουλίου. Το περιχεόμενο της τηλεφωνικής συνομιλίας εκείνης, επιβεβαιώνει και ο Βρετανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, στο βιβλίο του: «Hostage to History: Cyprus from the Ottomans to Kissinger».

Η πρόταση για τον 6ο στόλο

Ο Δημητρακόπουλος, είχε κάνει τότε την καταπληκτική πρόταση στον Φουλμπράιτ την οποία εκείνος μετέφερε στον Κίσιντζερ. Επρόκειτο για ήπιας μορφής αμερικανική παρέμβαση που θα μπορούσε να είχε σώσει την Κύπρο:

«Αυτή την ύστατη ώρα, ο μόνος εφικτός τρόπος για την αποτροπή τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, είναι να ζητήσετε αμέσως από τον πρόεδρο Μακάριο να εκδώσει επίσημη πρόσκληση προς μονάδες του 6ου αμερικανικού στόλου να πραγματοποιήσουν ‘επίσκεψη καλής θελήσεως στα πέντε μεγάλα λιμάνια του νησιού’. Θεωρώ ότι η Τουρκία δεν θα διακινδυνεύσει να προχωρήσει σε ενέργεια που θα μπορούσε να στοιχίσει τη ζωή Αμερικανών».

Ο Φουλμπράιτ, είχε υπενθυμίσει τότε στον Κίσιντζερ τις θανάσιμες συνέπειες της ισραηλινής επίθεσης εναντίον του αμερικανικού σκάφους «Liberty», στη διάρκεια του πολέμου των ‘Εξι Ημερών’. Η επίθεση εκείνη είχε στοιχίσει τη ζωή σε 34 Αμερικανούς ναύτες και άλλα 131 είχαν τραυματιστεί, προκαλώντας τεράστιες αντιδράσεις στις ΗΠΑ.

Ο Κίσιντζερ, όμως, πάλι είχε αρνηθεί. «Ο Φουλμπράιτ, μου μετέφερε τα λόγια του Κίσιντζερ. Δεν έκανε οτιδήποτε, αν και ήταν παντοδύναμος. Μπορούσε να σταματήσει το πραξικόπημα και αν το είχε κάνει τότε δεν θα είχαμε την εισβολή. Αν το ήθελε πραγματικά, θα πήγαινε ο ίδιος στην Τουρκία αντί να στείλει τον Σίσκο», επιμένει ο Δημητρακόπουλος.

Ο Κίσινγκερ τότε, είχε αρνηθεί, υποστηρίζοντας υποκριτικά, πως «δεν μπορώ να επέμβω στα εσωτερικά της Ελλάδας». Έτσι όμως καταρρίπτεται το επιχείρημα της «ελλιπούς ενημέρωσής του».

Ο Δημητρακόπουλος πήγε για δεύτερη φορά στο γραφείο του Φουλμπράιτ, και του ζήτησε να παρέμβει ώστε να αποτραπεί τουλάχιστον η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ήταν παρών, όταν ο Φουλμπράιτ είχε τηλεφωνήσει και πάλι στον Κίσιντζερ, στις 17 Ιουλίου.

«Ο Φουλμπράιτ, δεν του είχε ζητήσει τα αμερικανικά πολεμικά να πλήξουν τα τουρκικά. Του είχε ζητήσει μια έξυπνη ειρηνική κίνηση που θα ήταν σίγουρα αποτελεσματική, μια και τα πλοία του αμερικανικού στόλου βρίσκονταν εκείνη την εποχή στα ανοικτά της Ελευσίνας» θυμίζει ο Δημητρακόπουλος. Το 1964, ο τότε πρόεδρος Τζόνσον, είχε αποτρέψει τα τουρκικά αποβατικά με μία επιστολή του.

Το περιεχόμενο εκείνης της τηλεφωνικής συνομιλίας επιβεβαιώνει και ο Βρετανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, στο βιβλίο του: «Hostage to History: Cyprus from the Ottomans to Kissinger».

Στις κατηγορίες για γενοκτονία που θα πρέπει να απαγγελθούν εναντίον του Χένρυ Κίσσινγκερ τα εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας και τα εγκλήματα πολέμου θα πρέπει να περιλαμβάνουν αποφάσεις του που οδήγησαν σε τραγωδίες τις επιπτώσεις των οποίων υπέστησαν ή υφίστανται λαοί του Βιετνάμ, της Καμπότζης, του Λάος, του Μπαγκλαντές της Χιλής και της Κύπρου.

Σε συνέντευξή του στην «Ηerald» ο Δημητρακόπουλος έχει επισημάνει ότι οι αποφάσεις του Κίσιντζερ, είχαν ληφθεί σε μια κλειστή σύσκεψη των 40, τέσσερις μήνες πριν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Τα στοιχεία που αποκαλύφθηκαν για την σύσκεψη εκείνη, «αμαυρώνουν για πάντα τη θέση του Κίσιντζερ στην ιστορία επειδή αποκαλύπτεται η νοοτροπία του και επιβεβαιώνεται εκείνο το σημείο ανηθικότητας που επισημαίνει και ο Χίτσενς στο βιβλίο του «Η Δίκη του Κίσιντζερ». Επιπλέον εξηγούνται πλέον τα σθεναρά αντιαμερικανικά αισθήματα που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα».

Αν ο Κίσιντζερ ήταν έντιμος, είχε την ευκαιρία να το αποδείξει αποτρέποντας το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την εισβολή, χωρίς οποιοδήποτε κόστος για τα συμφέροντα της ασφάλειας των ΗΠΑ.

Ο καταζητούμενος Χένρυ Κίσιντζερ (1923-_)

Ο Χένρι Κίσιντζερ, είναι ο πρώτος υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, που υπήρξε ταυτόχρονα πρόεδρος της «Επιτροπής 40», η οποία έχει την ευθύνη για τις μυστικές επιχειρήσεις της CIA σ΄ ολόκληρο τον κόσμο.

Στην εποχή που ο πρόεδρος κλυδωνιζόταν (ώσπου να παραιτηθεί τελικά) λόγω του σκανδάλου Νίξον, Γουότεργέητ, και με την διπλή του ιδιότητα του πολιτικού προϊσταμένου των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και του επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ, ο Κίσινγκερ διαχειρίστηκε από το παρασκήνιο την Κυπριακή τραγωδία ως άτυπος πρόεδρος των ΗΠΑ για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής (Γραφει στο βιβλίο του «1974 – το άγνωστο παρασκήνιο της τουρκικής εισβολής» ο Μακάριος Δρουσιώτης.

Το περιχεόμενο της τηλεφωνικής συνομιλίας εκείνης, επιβεβαιώνει και ο Βρετανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς, στο βιβλίο του: «Hostage to History: Cyprus from the Ottomans to Kissinger».

Κι όμως, τον άνθρωπο αυτόν, που καταζητείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες ως εγκληματίας πολέμου, και αδυνατεί να ταξιδέψει εκεί από τον φόβο μη συλληφθεί, πολλοί πρόεδροι των ΗΠΑ του έχουν αναθέσει σπουδαίες αποστολές. Για να γράψει η GUARDIAN άρθρο με τίτλο «Η εκδίκηση του Χένρι»:

"Για την πλειοψηφία των Αμερικανών ο Χένρι Κίσινγκερ, είναι ένας γηραιός «σοφός», που έχει υπηρετήσει σε ανώτατα αξιώματα. Άλλωστε ελάχιστα γνωρίζουν οι Αμερικανοί για τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις των κυβερνήσεών τους , τα θέματα ταμπού για τα Μέσα του συρμού των ΗΠΑ".

Media

Εφήμερα

Κυπριακή τραγωδία-44 χρόνια μετά (Κ. Μπετινάκης)