Τι να περιμένουμε
από τέτοιον σύμμαχο
Οι Κούρδοι στη Βόρεια Συρία εγκαταλείφθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αφέθηκαν στο έλεος της τουρκικής εισβολής.
Αυτό αποτελεί έκπληξη;
Πίσω στη δεκαετία του 1960, η CIA είχε υποσχεθεί στους Θιβετιανούς αντάρτες ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να βοηθήσουν να εκδιώξουν τους Κινέζους από το Θιβέτ.
Ωστόσο, στη δεκαετία του 1970, η στήριξη προς τους αντάρτες του Θιβέτ με αμερικανικά πυροβόλα όπλα αποκόπηκε ξαφνικά.
Το αποτέλεσμα ήταν εκατοντάδες αντάρτες να σκοτωθούν και οι εναπομείναντες πρώην σύμμαχοι παρέμειναν στη φτώχεια.
Δεν είναι ασυνήθιστη ιστορία για τις ΗΠΑ να εγκαταλείπουν σύμμαχό τους.
Το Νότιο Βιετνάμ γρήγορα έμεινε για να αγωνιστεί για μόνο του εναντίον των Βορείων, καθώς οι Αμερικανοί έτρεχαν για να ξεφύγουν με ελικόπτερα.
Κάτι ανάλογο είχε συμβεί και στον πόλεμο της Κορέας.
Ιστορικά ανάλογα με αφορμή την δολοφονία του στρατηγού Qassem Soleimani
Η δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Qassem Soleimani τον Ιανουάριο από τους Αμερικανούς, αποτελεί ορόσημο..
Οι συνθήκες του θανάτου του εν καιρώ ειρήνης ήταν επίσης αξιοσημείωτες.
Το όχημά του αποτεφρώθηκε από τον πύραυλο ενός αμερικανικού drone κοντά στον διεθνή αερολιμένα της Βαγδάτης, μετά την άφιξή του με τακτική εμπορική πτήση,για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις που είχαν προταθεί από την αμερικανική κυβέρνηση.
Τα μεγάλα δυτικά Μέσα δεν αγνόησαν την σημασία αυτής της απροσδόκητης δολοφονίας τόσο υψηλού πολιτικού και στρατιωτικού προσώπου, αλλά της έδωσαν μονοδιάστατη προσοχή.
Αλλά ακόμη και μιε τέτοια άφθονη κάλυψη ακόμη και από ομάδες βετεράνων δημοσιογράφων απέτυχε να προσδώσει στο περιστατικό το σωστό πλαίσιο και τις συνέπειες.
Μην ξεχνάμε πως επί χρόνια πολλοί αναστατωμένοι επικριτές έχουν καταγγείλει τον Πούτιν ως "τον νέο Χίτλερ", και μερικές εξέχουσες προσωπικότητες έχουν ζητήσει ακόμη και την ανατροπή ή το θάνατό του.
Γι 'αυτό τώρα είμαστε μόλις ένα ή δύο βήματα μακριά από τη διεξαγωγή δημόσιας εκστρατείας για τη δολοφονία του ηγέτη μιας χώρας με πυρηνικό οπλοστάσιο που θα μπορούσε να προκαλέσει καταστροφές σε μεγάλο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού.
Πολλοί δημοσιογράφοι έχουν προειδοποιήσει επανειλημμένα ότι ο σημερινός κίνδυνος του παγκόσμιου πυρηνικού πολέμου μπορεί να υπερβεί αυτό που αντιμετωπίσαμε τις ημέρες της κρίσης για τους Πυραύλους της Κούβας του 1962.
Μπορούμε να απορρίψουμε εντελώς τις ανησυχίες τους;
Ακόμη και αν επικεντρωθούμε αποκλειστικά στη δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί και αγνοήσουμε εντελώς τις επικίνδυνες συνέπειές του, φαίνεται ότι υπάρχουν ελάχιστα σύγχρονα προηγούμενα για την επίσημη δημόσια δολοφονία κορυφαίας πολιτικής προσωπικότητας από τις δυνάμεις άλλης μεγάλης χώρας. Στο παρελθόν, οι μόνοι που έρχονται στο μυαλό μας συνέβησαν σχεδόν πριν τρεις γενιές στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν Τσέχοι πράκτορες που βοηθήθηκαν από τους Συμμάχους δολοφόμησαν τον Reinhard Heydrich στην Πράγα το 1941 και ο αμερικανικός στρατός έπληξε στη συνέχεια το αεροπλάνο του Ιάπωνα ναύαρχου Isoroku Yamamoto το 1943.
Αλλά αυτά τα γεγονότα συνέβησαν στη ζέση ενός βίαιου παγκόσμιου πολέμου και η συμμαχική ηγεσία δεν τους χαρακτήρισε ως επίσημες κυβερνητικές δολοφονίες.
Ο ιστορικός David Irving αποκαλύπτει ότι όταν ένας από τους βοηθούς του Adolf Hitler πρότεινε να γίνει προσπάθεια να δολοφονηθούν οι Σοβιετικοί ηγέτες στην ίδια σύγκρουση, ο Γερμανός Φίρερ απαγόρευσε αμέσως τέτοιες πρακτικές, διότι είναι προφανείς παραβιάσεις των νόμων του πολέμου.
Η τρομοκρατική δολοφονία του αρχιεπισκόπου Franz Ferdinand του 1914, κληρονόμο του θρόνου της Αυστρίας-Ουγγαρίας, οργανώθηκε σίγουρα από φανατικά στοιχεία της Σερβικής ελίτ, αλλά η σερβική κυβέρνηση αρνήθηκε σθεναρά τη δική της συνέργεια και ουδεμία μεγάλη ευρωπαϊκή εξουσία εμπλέκεται άμεσα στην πλοκή.
Τα επακόλουθα της δολοφονίας σύντομα οδήγησαν στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και παρόλο που πολλά εκατομμύρια πέθαναν στα χαρακώματα τα επόμενα χρόνια, θα ήταν εντελώς αδιανόητο ένας από τους εμπλεκόμενους να αποφασίσει τη δολοφονία της ηγεσίας ενός άλλου.
Έναν αιώνα νωρίτερα, οι ναπολεόντειοι πόλεμοι είχαν ξεσπάσει σε ολόκληρη την ήπειρο της Ευρώπης για να κρατήσουν μεγάλο μέρος μιας γενιάς, αλλά δεν σημειώνονται δολοφονίες κυβερνητικών στελεχών στη διάρκεια αυτής της εποχής. Πόσο μάλλον στους πολύ πιο «ευγενείς πολέμους» του προηγούμενου 18ου αιώνα.
Ήταν τότε που ο Φρέντερικ ο Μέγας και η Μαρία Τερέζα αμφισβήτησαν την κυριότητα της πλούσιας επαρχίας της Σιλεσίας με στρατιωτικά μέσα.
Χωρίς να είμαι ειδικός στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά μετά από το 1648 η ειρήνη της Βεστφαλίας τερμάτισε τον Τριακονταετή Πόλεμο και ρύθμισε τους κανόνες του πολέμου. Δεν έρχεται στο νου κάποια δολοφονία τόσο υψηλού επιπέδου όσο αυτή του Σουλεϊμανί.
Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, η CIA συμμετείχε σε διάφορες μυστικές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του κομμουνιστή ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο και άλλων ξένων ηγετών που θεωρούνταν εχθροί προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Αλλά όταν αυτά τα γεγονότα αποκαλύφθηκαν αργότερα στη δεκαετία του 1970, οι τρεις αμερικανοί πρόεδροι - Gerald R. Ford, Jimmy Carter και Ronald Reagan - εξέδωσαν διαδοχικές εντολές που απαγόρευσαν τις δολοφονίες τους, από τηνΗ CIA ή οποιονδήποτε άλλο πράκτορας της αμερικανικής κυβέρνησης.
Τα στοιχεία που ακολουθούν αναφέρουν πως η κυβέρνηση Μπους είχε διενεργήσει 47 συγκαλημένες δολοφονίες, ενώ ο διάδοχός του Μπαράκ Ομπάμα, βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης, αύξησε το σύνολό τους σε 542.
Ο Kenneth M. Pollack ήταν χρόνια αναλυτής της CIA και υπάλληλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας. Κατόπιν, δημοσίευσε διάφορα βιβλία για την εξωτερική πολιτική και στρατιωτική στρατηγική τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Είχε αρχικά προσχωρήσει στην CIA το 1988 και σε κάποιον πρόλογό του υποστηρίζει:
«Ένα από τα πρώτα πράγματα που διδάχτηκα όταν μπήκα στην CIA ήταν ότι δεν κάνουμε δολοφονίες».
Ωστόσο, ο Pollack σημειώνει -με απογοήτευση- ότι κατά τη διάρκεια του τελευταίου τετάρτου αιώνα, αυτές οι σταθερές απαγορεύσεις έχουν αλλάξει σταθερά, με την αντίθετη διαδικασία να επιταχύνεται μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
Πίσω στην ιστορία των ΗΠΑ
Μ΄όλα τούτα προκαλείται το ερώτημα: Δεδομένης της ιστορίας των ΗΠΑ που εγκατέλειψαν πολλάκις τους πρώην συμμάχους, γιατί θα εμπιστευόταν κάποιος τις ΗΠΑ να διατηρήσουν ως το τέλος την συμμαχία τους;
Ας σκεφτούμε από πού προήλθαν οι Αμερικανοί
Δεν ήταν αρχικά Ευρωπαίοι. Ως επί το πλείστον δεν ήσαν πρώην Βρετανοί, οι οποίοι πολέμησαν κατά της μητρικής τους χώρας για μεγαλύτερο έλεγχο των δικών τους υποθέσεων στις 13 αποικίες;
Και πώς οι 13 αποικίες μεταμορφώθηκαν σε ολόκληρη ήπειρο σε 50 πολιτείες;
Πόλεμοι εξόντωσης εναντίον των ιθαγενών λαών, παραβιάσεις των συνθηκών, πόλεμος με το Μεξικό, προσάρτηση της Χαβάι, υποδούλωση των Αφρικανών - τι είδους εθνική ψυχή αναμένεται να προκύψει από μια τέτοια ιστοριογραφία;
Το αμερικανικό κατεστημένο επιδιώκει να απεικονίσει τις ΗΠΑ ως φάρο στο λόφο, ένα απαραίτητο έθνος, και τη γη των ελεύθερων.
Ωστόσο, το φως του φάρου φωτίζει μια αναμφισβήτητη ιστορία γενοκτονίας, με αδιάκοπο ρατσισμό, αδιάκοπο πόλεμο και ταξικό πόλεμο εναντίον και των δικών του πολιτών.
Συμπέρασμα του "μαθήματος": Προσέξτε μην δημιουργήσετε συμμαχίες με αμφίβολους συμμάχους.