EKΛΟΓΕΣ ΧΩΡΙΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

του ΚΩΣΤΑ ΜΠΕΤΙΝΑΚΗ

Ο απόστρατος στρατηγός Αμραμ Μιτζνά, δεν αναμένεται να οδηγήσει τους Εργατικούς στην εκλογική νίκη και τις διαπραγματεύσεις για την επίλυση της κρίσης.

Η Ιστορία μας έχει διδάξει ότι στο Ισραήλ η πολιτική ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά  ευμετάβλητη. Ετσι και ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης της 28^ης Ιανουαρίου τα πράγματα εξακολουθούν να παραμένουν ρευστά.  Παρόλο που δημοσκόπηση που δημοσίευσε τον περασμένο μήνα η εφημερίδα  «Χα’αρέτζ» έδειχνε πως το δεξιό κόμμα Λικούντ, του δυσκίνητου εθνικιστή χασάπη Αριέλ Σαρόν αναμένεται να κερδίσει την πρωθυπουργία και να διπλασιάσει  της έδρες του στο Κνέσετ, οι καταγγελίες που προέκυψαν λίγο αργότερα για απόπειρα εξαγοράς ψήφων από το Λικούντ, δείχνουν να έχουν  μειώσει τη διαφορά.

Το Εργατικό Κόμμα, της κεντροαριστεράς, εμφανίζεται με  μια προσπάθεια προσέγγισης της ίδρυσης Παλαιστινιακού Κράτους. Κάτι που όμως φαίνεται πως έχει απομακρυνθεί από τη συνείδηση των Ισραηλινών ψηφοφόρων, που είναι δέσμιοι στην προκλητική και  προβοκατόρικη πολιτική του Σαρόν. (Δεν ξεχνάμε ποιος προκάλεσε την Ιντιφάντα 2- του Αλ Ακτσά, όπως αποκαλείται πλέον).      

Οι Εργατικοί εμφανίζονται ως περιστερές, υπεραμυνόμενοι της προσπάθειας ειρήνευσης με τους Παλαιστίνιους, παρόλο που έχουν χρεωθεί την συνεργία στην άκαμπτη και αιμοσταγή πολιτική του Σαρόν στην ενός χρόνου διάρκειας  κυβέρνηση συνασπισμού που διαλύθηκε πριν δύο μήνες για να προκηρυχθούν οι πρόωρες εκλογές.        

Αντίπαλος του Σαρόν, ο επίσης απόστρατος στρατηγός  Άμραμ Μιτζνά  περισσότερο γνωστός στο Ισραήλ για την επιστολή που είχε στείλει στον συντηρητικό πρωθυπουργό  της χώρας του Μεναχέμ Μπέγκιν, στην οποία εξηγούσε τους λόγους που υπάβαλε την παραίτησή του από το στράτευμα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον πόλεμο στο Λίβανο. Αυτός κι άλλος ένας μόνον αξιωματικοί του ισραηλινού στρατού είχαν τότε διαμαρτυρηθεί για τις πολεμικές επιχειρήσεις στο Λίβανο.                                                    Αργότερα  βέβαια ο Μιτζνά είχε κερδίσει πάλι τα γεράκια του Ισραήλ με τη στάση του, ως επικεφαλής της στρατιωτικής κυβέρνησης της Δυτικής Όχθης, κατά την εξέγερση των Παλαιστινίων.                                      Σήμερα,  η πολιτική του Εργατικού Κόμματος εμφανίζεται διχασμένη: Από τη μια προτείνει ειρηνευτικές συνομιλίες ενώ ταυτόχρονα οι υποψήφιοί του απειλούν πως αν οι Παλαιστίνιοι συνεχίσουν την «τρομοκρατική τους δραστηριότητα» θα τους συντρίζουν».    

Παγιδευμένοι παραμένουν  οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι, από την αοριστολογία των πολιτικών τους στα καυτά προβλήματα, όπως η δεινή οικονομική κατάσταση λόγω της αναταραχής,  αλλά και από τις εκδικητικές επιθέσεις των εξτρεμιστών Παλαιστινίων στις προβοκατόρικες ενέργειες του Σαρόν. Ο οποίος ξεκάθαρα αφήνει να εννοηθεί ότι προτιμά τους Παλαιστίνιους υποταγμένους στις σιδερόγραχτες φάλαγγες των πραιτωριανών του παρά  ανεξάρτητους και ομότιμους πολίτες στην διεθνή κοινότητα. 

Οπως είναι φυσικό κανένα από τα ισραηλινά κόμματα δεν μιλά για την ταμπακέρα: Τα καυτά προβλήματα που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί συμφωνία. Μια και ούτε οι Εργατικοί φαίνονται διατεθειμένα να κάνουν υποχωρήσεις στο θέμα της Ιερουσαλήμ, των εποίκων και της επιστροφής των Παλαιστίνιων προσφύγων.  Οσο για το Σαρόν, μα υπόσχεται να συνεχίσει το έργο του εποικισμού των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών.