Έπρεπε να πεθάνει
για να τον θυμηθούν και
κάποιοι άλλοι να τον "γνωρίσουν"

Ο θάνατος του Ντέηβιντ Μπάουι την Δευτέρα, ήταν αναπάντεχος. Ουδείς από όσους κατόπιν αποκαλύφθηκαν ως οπαδοί της πρωτοποριακής -ακόμη και σήμερα- αιρετικής ροκ μουσικής που έγραφε, από την δεκαετία του ’70, είχε ασχοληθεί με την περιπέτεια της υγείας του που τον βασάνιζε τον τελευταίο καιρό και αποτυπώνεται σ΄ένα από τα τραγούδια του το «Λάζαρους». Που είναι ένας πικρός αποχαιρετισμός για όλους όσους αγάπησαν τα τραγούδια του.
Ο υπέρμετρος «ενθουσιασμός» και η προβολή σε υπερβολικούς τόνους που έγινε από τα δικά μας Μέσα στο θάνατο του Ντέηβιντ Μπάουι, ήταν εξίσου απροσδόκητη έκπληξη για μένα.
Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε ο θάνατος ενός σπουδαίου –όπως αναμφισβήτητα ήταν μουσικού δημιουργού και άλλα πολλά, αλλά αγνοημένος εδώ και πολλά χρόνια ήταν εντυπωσιακός. Μόνο και μόνο επειδή δεν τάιζε πια τα αιμοβόρα ένστικτα όσων χειρίζονται τις στήλες που αποκαλούνται «Lifestyle» ήταν εδώ και πάρα πολύ καιρό ξεχασμένος.
Ιδιαίτερα προκλητικός κάποτε, γνωρίζοντας πως με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να προβληθεί σε ένα ανθρωποφάγο, όσο και παρανοϊκό μηντιακό σκηνικό της σόου μπίζνες, ο «Ζίγκι Στάρνταστ» είχε παραμείνει στο περιθώριο εδώ και χρόνια, κι ανάθεμά με αν κάποιος από εκείνους που έγραψαν διθυράμβους για το οπωσδήποτε αξιόλογο έργο του- διαθέτει στην δισκοθήκη του έστω κι ένα βινίλιο –ούτε σκέψη να πούμε για σι ντι- του Μπάουι.

«Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη» - χωρίς να μας λένε τουλάχιστον αν χτύπησε…
Αποκορύφωμα της προσπάθειας αποπροσανατολισμού από καυτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας ήταν το αφιέρωμα ολόκληρης της πρώτης σελίδας της «Εφ-Συν». Θα μπορούσαμε να πούμε εδώ, το περίφημο Αιδώς Αργείοι»… Όσο για τον τίτλο: «Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη», θα πρέπει να ήταν κομματική γραμμή, μια και τον χρησιμοποίησε ακόμα και η σοβαροφανής «ΑΥΓΗ», στο πρωτοσέλιδο πιο συγκρατημένο δημοσίευμά της.

Ατμόσφαιρα γενικευμένης υστερίας όμως, για τον Μπάουι, μια και ακόμη και τα ρωσικά Μέσα, τον τίμησαν μετά θάνατον. Όχι τίποτε άλλο, αλλά επειδή στην περίοδο που κυριαρχούσε η αμφιλεγόμενη προσωπικότητά του στο προσκήνιο της Δύσης ήταν απαγορευμένος στην αλήστου μνήμης Σοβιετική Ένωση. Όπου ωστόσο είχε πραγματοποιήσει τρία ταξίδια.
Μπροστά στο βαγόνι του υπερσιβηρικού
Όπως μας αποκαλύπτει με φωτογραφικό ρεπορτάζ η ιστοσελίδα, «RBTH», στα 1973 είχε επισκεφθεί όχι μόνο τη Μόσχα, αλλά είχε πραγματοποιήσει ταξίδι με τον υπερσιβηρικό στην μακρά διαδρομή ως το Βλαδιβοστόκ.
Αποτελεί ακόμη μυστήριο πως του είχε δοθεί άδεια μια και αυτό το ταξίδι ήταν κλειστό για τους ξένους ως το 1992.
Με τα λεγόμενα του (εδώ και χρόνια) μουσικού παραγωγού του Μπάουι, στην βρετανική εφημερίδα «TheGuardian»TonyVisconti, το τελευταίο του άλμπουμ«The Next Day» ήταν εν μέρει εμπνευσμένο από τη Ρωσία.

Κατά την τελευταία του επίσκεψη στη Μόσχα, το 1996 ο Μπάουι έδωσε και το μοναδικό επί ρωσικού εδάφους κονσέρτο, στην περίφημη αίθουσα Συνεδριάσεων και Παραστάσεων του Κρεμλίνου.
Στην ιστοσελίδα του “rollingstone.com” ο παραγωγός του ΜπάουιTony Visconti θυμάται στιγμές από τους τελευταίους μήνες της ζωής του 69χρονου καλλιτέχνη και αποκαλύπτει ότι ο σπουδαίος μουσικός ετοίμαζε ήδη τη νέα του δουλειά, που θα ακολουθούσε το άλμπουμ 'Blackstar'την κυκλοφορία του οποίου δεν πρόλαβε.
«Μία εβδομάδα πριν τον θάνατό του, και την κυκλοφορία του 'Blackstar', ο Βισκόντι είχε εξομολογηθεί ότι όταν επισκέφτηκε τον Μπάουι στην κλινική όπου νοσηλευόταν, του είχε αποκαλύψει πως ήδη είχε ετοιμάσει τέσσερα νέα τραγούδια…
Για τους κριτικούς, το 'Blackstar’, αποτελεί το καλύτερο αντι-ποπ αριστούργημα του Μπάουι, από την δεκαετία του ’70.
Πριν τρία χρόνια, μετά από μικρή προειδοποίηση ο Ντέηβιντ Μπάουι, είχε τερματίσει μια δεκάχρονη απουσία από τα στούντιο και είχε κυκλοφορήσει το ‘The Next Day’.
Και για όσους έστω καθυστερημένα θέλουν να γνωρίσουν ή κι εκείνους που θα ήθελαν να θυμηθούν εκείνον που το 1970 μ΄ένα άλμπουμ του είχε πουλήσει τον κόσμο, ("The Man Who Sold the World") μπορούν ν΄ακούσουν μερικά από τα σπουδαιότερα τραγούδια του:
https://www.youtube.com/watch?v=HSH--SJKVQQ




