(Εισήγηση του Κώστα Μπετινάκη, αντιπροέδρου του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ).

Πιστεύω πως ο σύγχρονος ποιητής -όπως λέει κι ο Έλιοτ- "έχει πίσω του μια βαριά ποιητική κληρονομιά αιώνων. Πρέπει να τη λαμβάνει πάρα πολύ υπόψη του".

 Είμαι κατ’ εξοχήν πεζός γραφιάς. Δημοσιογράφος. Αγάπησα την ποίηση γνωρίζοντας έναν ποιητή, που πριν γίνει ποιητής ήταν παιδικός μου φίλος. Αλλά έγινε αυτό που κατάλαβα πως πρέπει να είναι κάθε συνεπής λογοτέχνης. Άνθρωπος με πολλές αδυναμίες,  και ιδιαιτερότητες.

  Την ενότητα αυτή θα ήθελα να αφιερώσω σε έναν πολύ δικό μας ποιητή. Τον Γιώργο Καραβασίλη. Τώρα γιατί στον Καραβασίλη; Ο Γιώργος, ήταν εργάτης των Μέσων. Η γραφή του πέρασε από τις εφημερίδες και η ματιά του από τα πορτρέτα εκείνων που σκιαγράφησε στις εκπομπές που είχε στην ΕΡΤ.

Ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης ήταν ποιητής, μεταφραστής, δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Ποιητής κατ' εξοχήν ερωτικός, με εξαιρετική ευαισθησία, τραγουδιστής του σώματος και των γυναικείων μεταμορφώσεων Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949 και πέθανε πολύ γρήγορα, από βασανιστική ασθένεια, το 2004.

  Ο Γιώργος Καραβασίλης πέρασε από το τη Νομική σχολή, τμήμα Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών, ενώ συγχρόνως σπούδασε θέατρο, στις δραματικές σχολές του Ροντήρη και του Βαφιά.

  Εμφανίστηκε στην λογοτεχνία το 1970 ως ποιητής, μεταφραστής και κριτικός βιβλίου σε περιοδικά και στον ημερήσιο αθηναϊκο Τύπο (Η Καθημερινή, Το Βήμα, Η Πρώτη). Ως συνεργάτης της ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 για 2 ½ χρόνια είχε μια σειρά εκπομπών για την ερωτική και παγκόσμια ποίηση και για την πρώτη ελληνική μεταπολεμική γενιά. Ως μόνιμος πια συνεργάτης-δημοσιογράφος της ΕΡΤ Α.Ε. υπήρξε στέλεχος της ΕΡΤ1 στην εκπομπή Τέχνη και Πολιτισμός. Ήταν μέλος της εταιρείας Συγγραφέων και της Ε.Σ.Η.Ε.Α. Πέθανε στις 27  Απριλίου 2004.

 Δημοσίευσε επτά ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατες «Το αιμομιχτικό λεμόνι, ορυκτά, ποιήσεις» (Δελφίνι, 1996) και «Το μάτι του τοπίου» (Γαβριηλίδης 2001).

 Το 2004 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική του έκδοση «Ποιήσεις (1963-2003)» (Γαβριηλίδης). Έγραψε επίσης το βιβλίο κριτικής της νεώτερης ποίησης «Επί τάπητος» (Γαβριηλίδης, 1999) ενώ υπέγραψε και αρκετές μεταφράσεις.

  Ο Γιώργος Καραβασίλης έκανε αισθητή την παρουσία του ως δημοσιογράφος, σε διάφορες εφημερίδες αλλά κυρίως  στην ET1 όπου επιμελήθηκε πορτρέτα ποιητών και πεζογράφων της σύγχρονης Ελλάδας. Ήταν μέλος της ΕΣΗΕΑ και της Εταιρείας Συγγραφέων.

  Οι τελευταίοι στίχοι του, με επίγνωση του επερχόμενου θανάτου, γράφτηκαν τη Πρωτοχρονιά του 2004 και περιελήφθησαν στον συγκεντρωτικό τόμο:

Έρρωσο Δόγη!

Αγέρωχε, δεσποτικέ, ανάλγητε.

Και συ μελλοθάνατε.

 Θα σε γνωρίσω σ' άλλ' αλώνια,

 (...) Εξόριστος και συ

Στο οστεοφυλάκιο της μάνας Γης,

Παντοτινής πατρίδας,

 Όταν κι οι δυο θα επιστρέψουμε στο πουθενά.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ:

«Δεν δίνω και δεν παίρνω. Δεν είμαι ο καλός εαυτός κανενός. Είμαι ο εαυτός μου…» (είχε πει σε μια τελευταία του συνέντευξη, που ανακάλυψα ψάχνοντας το διαδίκτυο).

ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ

Βράζει το αίμα μου

Το αίμα μου βράζει

Να μη το ξεχνάτε.

Αν ξεστρατίσει και χαθεί

Δεν το νικά η Άνοιξη

Δεν το νερώνει ο ποταμός

Δεν το βαστά τ’ αυλάκι

Μονάχα η τριανταφυλλιά

Να το σηκώσει πάνω της

Που χει αγκύλια κοφτερά

Λουλούδια

Από ανθρώπινα σφαχτά

Να το ρουφήξεις μέσα της

Να μεθυστεί, ν’ αντρειωθεί

Το ήλιο να καλέσει

Σ’ αντιμάχημα.