Mετά το Σεπτέμβριο του 2001 και μετά τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, θέλουν να πιστεύουμε πλέον ότι ο κόσμος κυριαρχείται από πολιτικές βιαιότητες και τρομοκρατικές πράξεις. Επί ένα και πλέον χρόνοτα διεθνή Μέσα έχουν δημιουργήσει μία ατμόσφαιρα τρόμου με απανωτές εικόνες βομβαρδισμών, σφαγών αρπαγές ομήρων, δηώσεις και όλα τα συμπαραμαρτούντα μιας έκρυθμης γενικώς κατάστασης.

Δεν περνά βδομάδα χωρίς να σημειωθεί κάποια έκρηξη στο Ισραήλ, να μην επέμβουν τα στρατεύματα κατοχής στην Παλαιστίνη, να σημειωθεί κάποια έκρηξη στο Μπαλί, στις Φιλιππίνες, στο Καράτσι, μια εκκαθαριστική επιχείρηση στην Τσετσενία, μια επίθεση ανταρτών στην Κολομβία, ή στην Ουγκάντα.

Κι η καλή μας τηλεόραση φροντίζει να φαίνεται πως όλα αυτά τα προβλήματα ξεπήδησαν τώρα τελευταία...

Όχι πως δεν υπήρξαν ομάδες ριζοσπαστικές που δρούσαν πριν μερικές δεκάδες χρόνια, και τώρα έχουν περάσει στην ιστορία. Αλλά πάντως, η Μέση Ανατολή, η Κολομβία, η Χώρα των Βάσκων, η Τσετσενία, το Σουδάν, το Κογκό, το Κασμίρ, το Νεπάλ, η Σρι Λάνκα και οι Φιλιππίνες διατηρούνται στον χάρτη με τις εστίες αναταραχής.

Όλα αυτά τα κινήματα –το καθένα για χωριστούς λόγους- δεν δικαιολογούν την τάση που προσπαθούν να περάσουν οι ισχυροί της Γής, με αιχμή του δόρατος την Ουάσιγκτον, για να αφαιρέσουν από την ανθρωπότητα τις ελευθερίες που με τόσους αγώνες κατέκτησε.

Ετσι δεν βλέπουμε στα Μέσα να αναφέρονται στη διεθνή οικονομική τρομοκρατία που επικρατεί στον Κόσμο με την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Εδώ βιώνουμε καθημερινά τη βία των κυβερνώντων εναντίον των κυβερνουμένων.

Σε μια εποχή που ορισμένοι πολίτες της «πολιτισμένης Δύσης» απολαμβάνουν πρωτοφανή αγαθά, παραβλέπουν ότι η οικονομική ανισότητα έχει φτάσει σε μεγάλα ύψη. Πλέον του μισού της ανθρωπότητας ζεί κάτω από τα όρια της φτώχειας και τό ένα τρίτο σε αφόρητη μιζέρια. Πλέον των 800 εκατομμυρίων άνθρωποι υποσιτίζονται, με σχεδόν ένα δισεκατομμύριο είναι αναλφάβητοι και δυόμιση δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό. Δύο εκατομμύρια δεν έχουν παροχή ηλεκτρικής ενέργειας.

Τώρα που ο Μαρξισμός βρίσκεται σε υποχώρηση, αυτά τα εκατομμύρια της Γης οι κολασμένοι, ακολουθούν τη μοίρα τους αδιαμαρτύρητα, χωρίς εξεγέρσεις. Παρόλο που η κοινωνική αδικία είναι πρωτοφανής στα διεθνή χρονικά.

Αλλά το πλέον παράδοξο είναι πως σε κοινωνίες με φανερή σημάδια της ευμάρειας, η αδράνεια των απολίτικων που διευκολύνουν έτσι την ισχύ της καθεστηκυίας μειοψηφίας αγγίζει τα όρια της μοιρολατρίας.

Στην πολιτισμένη Δύση, περισσότεροι είναι εκείνοι που γνωρίζουν το νέο φλερτ της τάδε ηθοποιού του Χολυγουν, παρά τους λόγους που οι ΗΠΑ ετοιμάζονται να εισβάλουν στο Ιράκ. Ελάχιστοι Αμερικανοί πολίτες ασπάζονται  την άποψη του πρώην υπουργού Δικαιοσύνης  των ΗΠΑ Ράμσεϋ Κλαρκ πως τα οικονομικά αντίποινα στο Ιράκ έχουν προκαλέσει γενοκτονία. Οι περισσότεροι φυσικά, πειδή δεν γνωρίζουν αν επιβάλλονται εδώ και ένδεκα χρόνια αντίποινα στο Ιράκ...

Όταν ο πρόεδρος Κένεντι διέταζε την αποστολή του πρώτου αποσπάσματος αμερικανικών στρατευμάτων  στο Νότιο Βιετνάμ, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη δολοφονία του Νοτιοβιετναμέζου προέδρου Νγκο Ντινχ Ντιεμ, δεν υπήρχε ίχνος αντιπολεμικού κλίματος.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στα 1966 ή 1967 όταν η αριστερά, (με τα υποτυπώση στις ΗΠΑ σοσιαλιστικά και εργατικά κόμματα) να πραγματοποιήσουν τις πρώτες αντιπολεμικές διαδηλώσεις.

Η αλήθεια είναι πως  όλοι εκείνοι οι επαναστάτες του Μπέρκλεϋ και των «τριών ημερών στο Οχάιο», ήταν οι γιάπιδες που βομβάρδισαν τη Γιουγκολσαβία και το Αφγανιστάν..

Το 1968, δημιουργήθηκαν τα πρώτα παγκόσμιας εμβέλειας αντι-ιμπεριαλιστικά κινήματα, έτσι είχαμε την εξέγερση του Μαϊου-Ιουνίου στο Παρίσι.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με στοιχεία του Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών, πραγματοποιήθηκαν, ως τα μέσα Οκτωβρίου, τουλάχιστον 400 μεγάλες διαδηλώσεις  εναντίον της σχεδιαζόμενης επίθεσης εναντίον του Ιράκ.

«Παρά τη σιωπηλή πλειοψηφία υπάρχει  μια αυξανόμενη τάση ακτιβιστών», θα ομολογήσει σε κύριο άρθρο της η «Ουάσιγκτον Ποστ». Η παραδοχή είναι ασυνήθιστη.

Οι ριζοσπάστες της αριστεράς προτιμούν να συσπειρώνονται στα κινήματα υπεράσπισης  ανθρωπίνων δικαιωμάτων, παρά σε κομμουνιστικά κόμματα. Ενώ παραδοσιακοί αριστεροί έχουν πυκνώσει τις τάξεις των εκσυγχρονιστών, που υπεραμύνονται τα επιτεύγματα της παγκοσμιοποίησης.

Τότε ήταν γνωστές οι ιδεολογίες της αριστεράς αντίστασης. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο παρακολουθώντας την ποικιλόμορφη γεωπολιτική  εξέλιξη.

Τι απομένει όμως στον απλό, συνειδητοποιημένο πολίτη; Τουλάχιστον νααρχίσει να διαμαρτύρεται. Να ενοχλεί τους βουλευτές του, όπως στις ΗΠΑ που τους βομβαρδίζουν με e-mail. Nα συμμετέχει στη δραστηριότητα των συνδικαλιστικών οργάνων. Έτσι ώστε να να αρχίσουν να ανησυχούν οι εφησυχασμένοι ότι μας έχουν αποχαυνώσει με τα ψέματα και τα σκουπίδια που μας προσφέρουν από την τηλεόραση.