Με «σημάδεψε» για όλη μου τη ζωή!

Ήταν το καλοκαίρι του 1964 που γνωριστήκαμε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Κιάτο, όπου εργαζόταν ο πατέρας του στην πρώτη τότε εξαγωγική μονάδα του Φραγκίστα που προμήθευε για χρόνια με εσπεριδοειδή όλο το τότε Σοβιέτ.

Ο αγέρωχος και τόσο «γεμάτος» κρητικός κυρ. Μιχάλης σε ατέλειωτες συζητήσεις σε μια φιλία με τον προοδευτικό αγρότη και φλέβα δημοσιογράφου (σκληρή πένα στον επαρχιακό τύπο) πατέρα μου και τον Κώστα Μπετινάκη (στην μνήμη του το κείμενο αυτό) μαθητή ακόμη να τοποθετείται τόσο εύστοχα και ψαγμένα για κάθε τι στην ζωή μας και ιδιαίτερα στις εξελίξεις στα διεθνή που από τότε επηρέαζαν την χώρα μας!

Σκληρά εργαζόμενοι και οι 2 γονείς μας ο δικός τους στο μεγάλο εργοστάσιο (ουρά τα Ρώσικα βαπόρια σε ένα υποτυπώδες τότε λιμάνι – αρόδου δεμένα για μέρες, σταλίες και τα λοιπά) και μετά τα μεσάνυχτα και ο πατέρας μου όλη μέρα στο λιοπύρι στα κτήματα να βρίσκουν το κουράγιο τα βράδια για κουβέντα…

Δεθήκαμε σύντομα σε αυτό το περιβάλλον (κατέβαινε πολύ συχνά από Αθήνα ο Κώστας με την μητέρα του για μπάνια) και σύντομα να με φιλοξενεί και αυτός στην αγαπημένη του Χαροκόπου – Καλλιθέα (νεανικά του χρόνια). Εκεί στο πατρικό του με τόση γλυκιά αλλά ταυτόχρονα και αυστηρή σε ηθικές αξίες διαπαιδαγώγηση σκέφτηκα ότι εδώ κάτι σοβαρό προδιαγράφεται. Ήταν η μεγάλη εντύπωση που μου προξένησε η συνεχής και με μεράκι ενασχόλησή του με κάθε τι που είχε να κάνει με την διεθνή πολιτική σκηνή – τις διεθνείς εξελίξεις. Και να που σύντομα επιβεβαιώθηκα με την τόσο ραγδαία εξέλιξή του στο τόσο σκληρό δημοσιογραφικό χώρο. Γεμάτη επιτυχίες όπου και αν επιχείρησε αξεπέραστος πάντα, μπροστάρης και ασυμβίβαστος μαχητής, ερευνητής σε βάθος για εντοπισμό της είδησης πίσω και ανάμεσα στις γραμμές – μαζί και αυτούς που θέλουν να κρύψουν την αλήθεια.

Πολύ ζόρικη υπόθεση όταν ταυτόχρονα δεν την διαπραγματεύεσαι με τίποτα και για κανένα λόγο όπως πολύ εύστοχα προλόγισε το βιβλίο του λίγο πριν πεθάνει ο άλλος «ξεροκέφαλος» συνάδελφος και συνοδοιπόρος από τα φοιτητικά χρόνια τους μέχρι το τέλος στη συνδικαλιστική τους πορεία στην ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, τον Δημήτρη μας ένα βιβλίο μικρό σε μέγεθος αλλά τόσο «γιγαντιαίο» που γράφτηκε από τον ίδιο τον Κώστα Μπετινάκη με τίτλο ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ / 17^ο Κεφάλαιο www.styx.gr όσα και τα χρόνια του διαδικτυακού περιοδικού – εφημερίδας που βραβεύτηκε από τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας ως πρώτο εκδοθέν για την χώρα μας. Περιεκτικό αλλά και τόσο πλούσιο, όλη η δράση του στην πιο περίοπτη θέση της κεντρικής μου βιβλιοθήκης, πάνω από το προσκέφαλό μου – 163 σελίδες με εξώφυλλο φανταστικό – 15 σειρούλες μέσα στην παλιά λατρευτή του γραφομηχανή! Το παραθέτω όπως ακριβώς το έγραψε:

Για την μνήμη του που μένει αιώνια, άσβεστη οδηγός – φάρος, φως για τους νέους συναδέλφους του, αλλά και για μένα προσωπικά όσο ζω και γράφω ακόμα. Για μια διαφορετική δημοσιογραφία.

 Όλη η ζωή, τα πιστεύω του λατρευτού μας Κώστα που έζησε τόσο  αθόρυβα (τα γεμάτα βαρέλια δεν κάνουν θόρυβο!) και ταπεινά. Με τα πιο ευγενή χόμπι πολιτιστικά, μουσική, φωτογραφία, αθλητισμό – αυτοκίνητα – φύση και φυσικά τα μεγάλα μακρινά ταξίδια λόγω διευθυντικής θέσης στις μεγάλες Αθηναϊκές εφημερίδες. Και πάνω απ’όλα το διάβασμα και η έρευνα.

Μας άφησε ένα χρόνο ακριβώς στις 28 του Νοέμβρη του 2020 αθόρυβα και γλυκά όπως όλη του η ζωή με τους συναδέλφους του και την οικογένειά του (γυναίκα, παιδιά, εγγόνια του), με ιδιαίτερη συγκίνηση μερικά από τα τελευταία λόγια του αφού βασανίστηκε με την αρρώστια του για χρόνια προλογίζοντας το βιβλίο-βιβλιογραφία του: «για να θυμάστε τον παππού σας επειδή σε λίγο η ιστοσελίδα δεν θα υπάρχει πια!». Χιλιάδες αμέτρητα τα χτυπήματα σε όλα τα πέρατα του κόσμου και οι συνάδελφοι του στον αποχαιρετισμό τους: «ήταν ένα κομμάτι της ψυχής των μεγάλων εφημερίδων», που αυτές τον καταξίωσαν στέλνωντάς τον στους μεγάλους ηγέτες ως απεσταλμένο τους. Και όμως άγνωστος στους πολλούς, αυτό είναι το μεγαλείο.

Τιμή μεγάλη για μένα όταν λίγες μέρες πριν κλείσει τα μάτια του μου ταχυδρόμησε το βιβλίο -όλη του τη ζωή - με την αφιέρωση: «Στον παιδικό  μου φίλο Γιάννη - Κ.Μπ.»

Του Γιάννη Π. Κορδή, Κιάτο