Τους φυλάνε από την αγάπη του Κόσμου
Του Κώστα Μπετινάκη
Διαδηλωτές εναντίον της παγκοσμιοποίησης συγκρούστηκαν με αστυνομικές δυνάμεις σε πόλεις και κωμοπόλεις κοντά στο γαλλικό θέρετρο Εβιάν όπου πραγματοποιείται η διάσκεψη της G-8.
(Οι Ειδήσεις)
Πλημμύριζε τόσο η αγάπη των διαδηλωτών προς τους ηγέτες των οκτώ σημαντικότερων βιομηχανικών χωρών, που η αστυνομία φοβούμενη μήπως τους πνίξουν στα φιλιά, είχε δημιουργήσει μια ασφυκτική ζώνη ασφάλειας και από τις δύο όχθες της λίμνης της Λωζάνης, μήκους 15 χιλιομέτρων. Ετσι οι διαδηλωτές δεν μπόρεσαν να έρθουν σε επαφή όχι μόνο με τους οκτώ ηγέτες, αλλά ούτε και τις πολυμελείς αντιπροσωπείες που τους συνόδευαν. Οι ηγέτες της G-8, αφέθηκαν να πάρουν αποφάσεις μόνοι τους για να σκοτώσουν τη μοναξιά τους.
Οι γαλλικές και οι ελβετικές αρχές, σχεδίαζαν επί μήνες τα μέτρα ασφαλείας που έπρεπε να λάβουν για την ασφάλεια της διάσκεψης, ενώ επικρέμανται οι πληροφορίες και οι ψίθυροι των μυστικών υπηρεσιών για «επίθεση από τη διεθνή τρομοκρατία».
Η διάσκεψη πραγματοποιείται στη σκιά των αιματηρών διαδηλώσεων στη Τζένοβα, κατά την διάρκεια της εκεί περυσινής συνόδου της G-8, αλλά και των μεγάλων διαδηλώσεων που συγκλόνισαν τη Γαλλία και τη Γερμανία την περασμένη Κυριακή.
Υπολογίζεται πως ξεπερνούσαν τις 600.000 οι διαδηλωτές στο Παρίσι και τις 90.000 στην Γερμανία. Απεργίες είχαν παραλύσει τη Γαλλία και την Αυστρία πρόσφατα.
Στο Περού, την περασμένη Τρίτη ο πρόεδρος Αλεχάντρο Τολέντο προκήρυξε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για 30 μέρες, και διέταξε να βγει ο στρατός στους δρόμους για να τερματίσει τη μεγάλη απεργία των δασκάλων και άλλες μικρότερες.
Τι ακριβώς συμβαίνει; Ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους επειδή δεν αντέχει άλλο.
Στη Γαλλία επειδή απειλείται το ασφαλιστικό σύστημα. Ο Γάλλος εργαζόμενος, συνταξιοδοτείται μετά από 37,5 χρόνια εργασίας, και η κυβέρνηση θέλει να το αυξήσει σε 40 χρόνια.
Οι γερμανικές εργατικές ενώσεις ζητούν από τον καγκελάριο Σρέντερ να αυξήσει την περίοδο χορήγησης επιδομάτων ανεργίας σε 12 μήνες για όσους είναι κάτω των 55 χρόνων, και στους 18 μήνες σε όσους είναι πάνω από 55 χρόνων.
Τα προβλήματα είναι παρόμοια στην Αυστρία.
Στο Περού οι δάσκαλοι ζητούν οι μισθοί τους να αυξηθούν από 60€ το μήνα στα 260€ -κάτι που όπως υποστηρίζουν είναι το ελάχιστο ποσό που προσφέρει ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης στη χώρα τους. Οι αγρότες πάλι, ζητούν να μειωθούν οι φόροι που τους επιβλήθηκαν.
Η απάντηση στα αιτήματα αυτά που είναι απολύτως δικαιολογημένα, συγκρούεται με την ιδέα της καπιταλιστικής κοινωνίας που ζούμε. Οι εργαζόμενοι ζητούν «αξιοπρεπή ζωή» αλλά οι κατέχοντες υποστηρίζουν πως το συμφέρον όλων βρίσκεται στους «εύρωστους οικονομικούς δείκτες».
Στη ζωή μας πλέον κυριαρχεί η καπιταλιστική λογική, και συχνά οι δυσκολίες εξηγούνται με πρωταρχικό μέλημα το συμφέρον μια μικρής μειοψηφίας του πληθυσμού, που ωστόσο ελέγχει την πληροφόρηση.
Παράδειγμα, εκείνη η δακρύβρεχτη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας για τις δυσάρεστες επιπτώσεις του AIDS στις οικονομίες των Αφρικανικών κρατών, επειδή …προκαλεί απώλειες στο εργατικό δυναμικό.
Πριν μερικές μέρες 7.000 Ανατολικογερμανοί εργάτες χαλυβουργίας πραγματοποίησαν απεργία ζητώντας εβδομάδα 35 ωρών εργασίας, αντί 38. Για τους Δυτικογερμανούς εργάτες ισχύει το 35ωρο. Στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, όμως ισχύει ακόμα η διαφορετική μεταχείριση των εργαζόμενων στην πρώην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία, όπου και η ανεργία είναι μεγαλύτερη από τις δυτικές περιοχές της χώρας.
Η οικονομία θα πρέπει να σταματήσει να μετρά αριθμούς και να ασχοληθεί και με τις ανάγκες της ανθρώπινης κοινωνίας.
Η διάσκεψη του Εβιάν, δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα για την ευημερία των πολλών.