Σήμερα στην Καθημερινή ο Ηλίας Μακρής έχει ένα σκίτσο που είναι ισάξιο με κύριο άρθρο. Τα σκίτσα δεν γίνονται πάντοτε για να γελάμε. Πολλές φορές γίνονται για να μας βάζουν σε έναν προβληματισμό μέσα από μια εικόνα, αντίθετα με τα άρθρα που μειονεκτούν όταν είναι σχοινοτενή για να στηρίξουν επιχειρήματα και απόψεις.

Στο σκίτσο εμφανίζεται ο Μπους επάνω στο βήμα ο οποίος λέει: Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω ότι στη συμμαχία μας προσχώρησε από σήμερα και η σωληνουργεία Κορίνθου…

Η… «θρυλική» επιθεώρηση εργασίας που μας τη διαφημίζει η πολιτική εξουσία όποτε τη ρωτάμε για τους όρους εργασίας που εφαρμόζουν οι εργοδότες απλώς κατέγραφε και πρότεινε πρόστιμα. Κανείς δεν είχε τη δύναμη να σταματήσει αυτό το εργοστάσιο –ούτε έχει τη δύναμη να σταματήσει άλλα παρόμοια- μέχρι να πληρωθούν οι συνθήκες ασφαλούς εργασίας. Γιατί οι εργοδότες προβάλλουν μείωση εσόδων και η πολιτική εξουσία υπολογίζει το μείον της εθνικής οικονομίας από το κλείσιμο του κάθε εργοστασίου για να γίνουν τα έργα ασφαλούς διεκπεραίωσης της δουλειάς στους χώρους όπου καθημερινά θυσιάζονται εργαζόμενοι στο βωμό του κέρδους.

Χωρίς λόγο πήγαν και αυτοί οι έξι. Για μερικά αργύρια που ήθελαν να εισπράξουν οι εργοδότες πάρα πάνω εις βάρος της ζωής τους που θα θεωρηθεί ως παράπλευρη ζημιά του ΑΕΠ.

Πίσω από κάθε τέτοια παράπλευρη ζημιά πάντοτε πρέπει να αναζητάμε την πολιτική ευθύνη. Δεν μπορεί ένα εργοστάσιο –όπως και πολλά άλλα- να λειτουργεί μέσα σε τέτοιες συνθήκες με επιβολή διαρκώς προστίμων χωρίς να υποχρεώνεται να κλείσει μέχρι να πληρώσει τους όρους ασφαλείας που προβλέπει ο νόμος. Αυτή η ανοχή συνθέτει έγκλημα. Και όχι φυσικά από αμέλεια γιατί όλοι γνώριζαν στην περιοχή και όλοι περίμεναν το μοιραίο που ήρθε και ήταν τόσο δαπανηρό Αλλά δεν βαριέστε Δαπανηρό σε ζωές ήταν όχι σε χρήμα…

Το ερώτημα που κυριαρχεί αυτές τις μέρες σε όλους τους χώρους είναι πότε θα τελειώσει ο πόλεμος αυτός.

Και ακολουθούν τα υπόλοιπα. Τι θα ισχύσει την επόμενη μέρα, ποιοι θα διαχειριστούν την υπόθεση; Τι ρόλο θα παίξει η Ευρώπη και τι ο ΟΗΕ;. Ποια θα είναι τα κέρδη και οι ζημιές των διαφόρων εμπλεκομένων όπως η Τουρκία; Οι σύμμαχοι που δεν πήραν μέρος στην επιχείρηση, και οι αμερικανοί ποια σχέση θα οικοδομήσουν. Οι Άγγλοι θα συσπειρωθούν και πάλι στην ΕΕ ή θα συνεχίσουν προσδεμένοι στο αμερικανικό έρμα; Ποια θα είναι η τύχη του Μπλερ; Τι περιμένει τον Ιρακινό λαό; Θα αντισταθεί; Τι κέρδισε η ανθρωπότητα από τον πόλεμο και τι έχασε;

Το πότε θα τελειώσει εξαρτάται από το τι θεωρεί καθένας τέλος. Τελειώνει ο πόλεμος με την εγκατάσταση μιας αμερικανικής κυβέρνησης στη Βαγδάτη; Τελειώνει όταν οι Ιρακινοί σύσσωμοι βγουν σε δρόμους και σε πλατείες και επευφημούν τους νικητές δολοφόνους των συγγενών και των φίλων τους; Θα θεωρηθεί τελειωμένος αν κάθε λίγο στο Ιράκ κάποιοι πεθαίνουν από εκρήξεις ανθρώπινων βομβών και οι δολιοφθορές εναντίον των νέων κυβερνητών είναι συνεχείς;

Δεν είναι συνεπώς το ερώτημα απόλυτο αλλά πολύ σχετικό και γίνεται ακόμη πιο ρευστό αν κανείς υπολογίσει τοις μετρητοίς όσα είπαν Μπους και Πάουελ αλλά και ο Ράμσφελντ σε ανύποπτους χρόνους.,

Ο Μπους είπε ότι οι ΗΠΑ θα φέρουν τη δημοκρατία σε όσες χώρες τη στερούνται από το Μαρόκο μέχρι το Μπαχρέιν. Ο Πάουελ είπε ότι θα τιμωρηθούν άμεσα Συρία και Ιράν αν δεν κάτσουν καλά και δεν πάψουν να βλέπουν με συμπάθεια το Ιράκ και το καθεστώς του. Και ο Ράμσφελντ επέμεινε στο δόγμα των προληπτικών πολέμων για να διασφαλιστεί η ειρήνη.

Το κυρίαρχο ερώτημα συνεπώς δεν έχει απάντηση ούτε σχετική. Όλα εξαρτώνται από το τι θα ακολουθήσει. Ο πόλεμος θα τελειώσει όταν υπάρξει τελικός νικητής. Η Βαγδάτη και να πέσει το γεγονός δεν σηματοδοτεί το τέλος του πολέμου. Όπως δεν σηματοδότησε το τέλος του πολέμου η επικράτηση του Ισραήλ στα κατεχόμενα Όπως δεν σηματοδότησε το τέλος του πολέμου η επικράτηση των γερμανών στην Ευρώπη. Ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι να ανατραπεί η επικυριαρχία που είχε επιβληθεί δια των όπλων…

Δεν είναι το ίδιο λένε πολλοί και πάψτε Ψέκασαν και σκούπισαν οι του αμερικανοβρετανικού άξονα τελειώσατε. Ο άξονας αυτός πολεμούσε έναν δικτάτορα ο Χίτλερ πολεμούσε δημοκρατίες. Ο Χίτλερ όμως πολεμούσε για το γερμανικό μεγαλείο και οι αμερικανοί πολεμούν για το αμερικανικό μεγαλείο. Στον κόσμο ήθελε να επικρατήσει με εθνικιστικά προσχήματα στον κόσμο θέλουν να επικρατήσουν και οι αμερικανοί με διεθνή προσχήματα.

Το σκηνικό που ετοιμάζουν ως διάδοχη κατάσταση αναλύεται απο τους αρθρογράφους και τα αμερικανικά έντυπα διεξοδικά και η φιλοσοφία του είναι καθαρά κατακτητική. Η πολιτική και οικονομική διαχείριση ανατίθεται πλήρως για απεριόριστο χρόνο σε αμερικανούς με βοηθούς αυτοεξόριστους Ιρακινούς που υπηρετούσαν τις αμερικανικές υπηρεσίες για την ανατροπή του Σαντάμ. Την αμερικανική κυβέρνηση από 23 υπουργούς θα διοικεί ο πρώην στρατηγός των ΗΠΑ Τζέι Γκάρνερ. Τα πετρέλαια θα τα αναλάβει ένας πρώην γενικός διευθυντής της Shell. Αρμοδιότητα του θα είναι να ακυρώσει ή να συνεχίσει να τηρεί τις συμφωνίες που έχει υπογράψει το καθεστώς Σαντάμ με γαλλικές και ρωσικές εταιρίες με ότι σημαίνει στο επίπεδο του συμμαχικού εκβιασμού αυτό το δικαίωμα. Ο νέος διαχειριστής του πετρελαίου θα φροντίσει από τις πωλήσεις του πετρελαίου του Ιράκ που είναι επιφανειακό και κοστίζει μόλις 5 δολάρια το βαρέλι η εξόρυξη του να εξασφαλιστούν τα έξοδα ανοικοδόμησης του Ιράκ. Προσέξτε δύο σημαντικές λεπτομέρειες Ποιοι θα εισπράξουν τα κέρδη από την ανοικοδόμηση; ΟΙ αμερικανικές εταιρίες που ήδη έχουν επιλεγεί και είναι συμπτωματικά εταιρίες που χρηματοδοτούν το ρεπουμπλικανικό κόμμα; Ποιος θα πληρώσει το κόστος των καταστροφών που προκάλεσαν οι αμερικανοί στην ξένη αυτή χώρα η περιουσία του Ιρακινού λαού. Τους κατέστρεψαν και τους παίρνουν τα λεφτά τους για να ξαναχτίσουν ότι γκρέμισαν. Και επειδή το κόστος είναι μεγάλο και δεν επαρκεί το πετρέλαιο που θα πουληθεί σε λίγο χρόνο που απαιτεί η ανοικοδόμηση, οι αμερικανοί με πολύ δυσκολία αποδέχονται σύμπραξη με τον ΟΗΕ και των άκαπνων ευρωπαίων για να εξασφαλιστεί το σύνολο των κεφαλαίων που απαιτούνται για να χτιστεί ότι γκρέμισαν.

ΟΙ αμερικανοί πετυχαίνουν δύο σημαντικά οφέλη με τη γεφύρωση του χάσματος με τους ευρωπαίους και τον ΟΗΕ γενικότερα Πρώτον εκ των υστέρων νομιμοποιούν τον παράνομο πόλεμο που εξαπέλυσαν

Δεύτερον βάζουν στο παιχνίδι του κόστους ανοικοδόμησης τους ευρωπαίους παριστάνοντας τους μεγαλόψυχους νικητές που συγχωρούν τους ριψάσπιδες σούπερ δημοκράτες της Δύσης.

Ο Γιώργος Παπανδρέου διαπιστώνει αναδυόμενη συναίνεση αμερικανών και ευρωπαίων στα πλαίσια του ΟΗΕ αλλά αποφεύγει να σταθμίσει τους όρους αυτής της συναίνεσης. Αποφεύγει να διαπιστώσει ότι οι αμερικανοί καθορίζουν το ρόλο του ΟΗΕ και δεν προκύπτει ως προβλεπόμενος απο τις αρχές του τις οποίες κατάργησαν. ΤΙ πιο σημαντικό υπάρχει σήμερα από αυτό. Αλλα το αποσιωπούν για να εξασφαλίσουν την αμερικανική μεγαλοψυχία οι ευρωπαίοι και πρώτος ο επίδοξος έλληνας πρωθυπουργός που εισπράττει –και εδώ είναι το άλλο παράδοξο- την αποδοχή της πλειοψηφίας εκείνων που διαμαρτύρονται κατά των αμερικανών στις διαδηλώσεις που πολλοί άρχισαν να συνιστούν πλέον τη διακοπή τους.

Αποφεύγει επίσης να θίξει ο ίδιος και οι υπόλοιποι της ΕΕ το μεγάλο θέμα της πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του Ιράκ. Κάνουν στραβά μάτια οι Ευρωπαίοι και θα μας βάλουν όλους να πληρώσουμε την ανοικοδόμηση του Ιράκ για να εισπράξουν την ευαρέσκεια της Ουάσιγκτον. Είναι σαν να μας λένε πώς να πούμε στο νικητή δώσε μας πολιτικά και οικονομικά λάφυρα αφού δεν πήραμε μέρος στον πόλεμο.

Τι γίνεται φανερό όμως από αυτή τη λογική της Ουάσιγκτον που θεμελιώνει τα ηγεμονικά της δικαιώματα στην περιοχή;

Ότι δεν έκανε τον πόλεμο για τη διεθνή ειρήνη και για τα συμφέροντα της Δύσης όπως πολλοί έσπευσαν να αναλύσουν. Αλλά για τη διασφάλιση της ηγεμονίας της στον κόσμο. Και φυσικά επειδή δεν μπορεί να θεμελιωθεί η ηγεμονία με μια αμφίβολης τελικής αξίας επικράτηση σε μια αντίθετη στις αμερικανικές δοξασίες χώρα όπως το Ιράκ το παιχνίδι θα έχει και συνέχεια. ΤΟ όποιος δεν είναι μαζί μας θεωρούμε ότι είναι εναντίον μας δεν είναι σχήμα λόγου. Είναι δόγμα αμερικάνικο με βαθιά έννοια. Και καθορίζει τους όρους διανομής του κόσμου. Θα συμμετέχει στον πλούτο από τις σταυροφορίες της επικράτησης όποιος είναι συνειδητά και απεριόριστα με τον ισχυρό που στην προκειμένη περίπτωση είναι η Ουάσιγκτον.

Ο ρεαλισμός επιβάλλει διακοπή των διαμαρτυριών -υποστηρίζεται- και προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Ο Ροκφέλλερ σε συνέντευξή του οκτώ μήνες πριν από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 δήλωνε δημόσια ότι η Νέα Τάξη πρέπει να προκαλέσει μια τόσο ισχυρή κρίση παγκοσμίως ώστε να αναγκαστούν όλα τα έθνη χωρίς αντιρρήσεις να στηρίξουν τα σχέδια της παγκόσμιας δύναμης για έλεγχο της υδρογείου από τη ισχυρή ηγέτιδα χώρα του.

Η παγκόσμια κρίση προκλήθηκε –άλλοι λένε ότι ήταν συμπτωματική άλλη ότι δεν ήταν- και πολλά έθνη προσάρμοσαν το Δίκαιό τους και την πολιτική τους στις απαιτήσεις του πληγωμένου αμερικανικού γοήτρου. Ρεαλισμός… και προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα.

Η προσαρμογή αυτή οδήγησε στην αυθαιρεσία της επέμβασης στο Ιράκ. Το πρόσχημα ήταν τόσο ισχυρό που παρά το ότι αρνηθήκαμε να το παραδεχτούμε οι περισσότεροι νιώσαμε αμερικανοί ή τουλάχιστον μας έπεισαν ότι πρέπει να νιώσουμε οι προσαρμοστικοί στη νέα τάξη που προέκυψε μετά την επίθεση στους Διδύμους.

Τώρα η προσαρμογή πλήρως στις απαιτήσεις που περιγράψαμε και τις αναλύουν αμερικανοί δεν τις κατασκευάσαμε εμείς σε τι μπορεί να οδηγήσει άραγε; Ποιος μπορεί να προβλέψει;

Να όμως τι απαντά στο επιχείρημα κοιτάξτε πλέον τα συμφέροντά σας μέσα από την αμερικανική επικράτηση και άστε τις διαμαρτυρίες ο ίδιος ο ελληνικός λαός όπως προκύπτει η απάντησή του από τη σφυγμομέτρηση της «Μέτρον Ανάλυσις» που δημοσιεύεται σήμερα.

Πρώτο δείγμα το ποσοστό εκείνων που υποστηρίζουν χωρίς κανέναν ενδοιασμό τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Ιράκ Φτάνουν μόλις στο 1,4% Ποσοστό που δεν καλύπτει ούτε το σύνηθες ποσοστό των ηλιθίων μιας χώρας που συνήθως ξεπερνά το 2,5%.,

Χωρίς ενδοιασμό αντίθετα καταδικάζει τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι αμερικανοί το 94,1% και ακόμη περισσότεροι φοβούνται ότι ο πόλεμος θα έχει σοβαρές συνέπειες στην οικονομία.

Η επέμβαση στο Ιράκ οδήγησε τους έλληνες στη λογική συσπείρωσης στην ΕΕ Το 67,4% τάσσεται υπέρ της ΕΕ με αντίθεση μόνο του 7,1%

Εναντίον της πολιτικής που εφαρμόζουν οι αμερικανοί τάσσονται οι 8 στους δέκα έλληνες ενώ το Νοέμβριο του 2002 ήταν 5 στους 10. Ο αντιαμερικανισμός ενισχύθηκε μετά τον πόλεμο στο Ιράκ.

Αλλά η τοποθέτηση των ελλήνων πάνω στο θέμα των διαδηλώσεων εναντίον του πολέμου έχει αξία και αφορά το επιχείρημα όσων συνιστούν προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα. Οι πέντε στους δέκα υποστηρίζουν ότι η διαδήλωση για εναντίωση στον πόλεμο αποτελεί θετική αξία ενώ το Νοέμβριο το 38% θεωρούσε τη διαδήλωση ως σημαντική αντίδραση στον πόλεμο. Και επίσης προκύπτει απο τα άλλα ερωτήματα ότι ο συνεκτικός ιστός των κινητοποιήσεων εναντίον της αμερικανικής πολιτικής είναι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης που έχει γεννηθεί και έχει αποκτήσει οντότητα μέσα από τις αλλεπάλληλες συγκεντρώσεις διαδοχικά σε διάφορες πόλεις του κόσμου όπου οργανώνονται διεθνείς σύνοδοι εκπροσώπων των ισχυρών χωρών αλλά και των χωρών της Ευρώπης. Παρίσι Σιάτλ Γένοβα Φλωρεντία και σε λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη όπου θα ζήσει έντονες μέρες ο Τόνυ Μπλερ όπως δηλώνουν από τώρα οι οργανωτές της διαδήλωσης.

Η σφυγμομέτρηση στην πλευρά της καταγραφής των πολιτικών εκτιμήσεων των ελλήνων παρουσιάζει παραδοξότητες. Συνεχίζει να εμφανίζεται και από την Μέτρον Ανάλυσις ο Κ Σημίτης ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός παρά το γεγονός ότι η ΝΔ προηγείται καθαρά σε πρόθεση ψήφου αλλά σε παράσταση νίκης το 59% να βλέπει νίκη της και κάποιοι απο αυτούς που δίνουν αυτό το ποσοστό να θεωρούν το σημερινό πρωθυπουργό καταλληλότερο αποτελεί στοιχείο αντιφατικό.

Όπως αντιφατικό είναι και το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου που συγκεντρώνει ποσοστό προτιμήσεων 71% θεωρείται περισσότερο αμερικανόφιλος από τον Κώστα Σημίτη. Όμως αναδεικνύεται ως ο πιο κατάλληλος να τον διαδεχτεί. Φυσικά επιδρούν πολλές παράμετροι για την κρίση αυτή όπως για παράδειγμα ο κομματικός φανατισμός. Ο φανατικός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ δηλαδή προκειμένου να ηττηθεί η ΝΔ ψάχνει το πιο κραυγαλέο όνομα που θα μπορούσε να επιδράσει στην κρίση του απογοητευμένου ψηφοφόρου για να του αναπτερώσει τις ελπίδες και κρίνει ότι το Παπανδρέου παρά τα όποια πολιτικά χαρακτηριστικά αποτελεί θετικό στοιχείο για πιθανότητα νίκης.

Άλλωστε ο έλληνας ψηφοφόρος γνώρισε το ανάποδο με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Εξελέγη ως κήρυκας του αντιαμερικανισμού και έκλεισε τον πολιτικό του βίο ως σύμμαχος των αμερικανών διατηρώντας τις βάσεις που θα έδιωχνε ως εκπρόσωπος της αντιπολίτευσης.

Είναι φανερό συνεπώς ότι η λογική των περισσότερων πολιτών απορρίπτει την υποστολή των λαϊκών αντιδράσεων ανεξάρτητα από τις πολιτικές αποφάσεις πυ υποχρεώνεται να πάρει κάθε κυβέρνηση προσαρμοζόμενη στην εκτέλεση του εφικτού που συνήθως λέγεται ότι συνιστά και την πολιτική Τέχνη. Με απλά λόγια το συμπέρασμα από τις μετρήσεις είναι ότι οι πολίτες θέλουν να συνεχίσουν να διατηρούν το δικαίωμα της λαϊκής διαμαρτυρίας ανεξάρτητα από τις πολιτικές αποφάσεις που ενδείκνυνται κατά καιρούς και μπορεί να είναι και αντίθετες με τη βούληση τους. Θα κρίνουν στην πορεία και από το αποτέλεσμα αυτές τις πολιτικές αποφάσεις και θα τις εγκρίνουν ή θα τις απορρίψουν μαζί με εκείνους που τις πήραν ως αναγκαίες.

Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι υπερέχει αριθμητικά η γνώμη εκείνων που θέλουν να διαφυλάξουν ως αξία τη λαϊκή διαμαρτυρία ακόμη και απέναντι σε μια αποδεκτή λόγω ανωτέρας βίας πολιτική εναντίον της οποίας οργανώνεται η διαμαρτυρία. Το συμπέρασμα μοιάζει αντιφατικό και αυτοαναιρούμενο αλλά δεν είναι. Οι διαμαρτυρίες και μάλιστα οι τόσο ογκώδεις έχουν ως αφετηρία το απόλυτο. Η πολιτική που θα εφαρμοστεί το σχετικό. Σε νεκρό χρόνο θα κριθεί και απο εκείνους που απαιτούν το απόλυτο αν το σχετικό ήταν αναγκαίο την εποχή που υπολογίστηκε από την πολιτική εξουσία. Αυτό είναι το ελάττωμα αλλά και το προτέρημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.