…Για πάρ’ το αλλιώς…

   Με το Νίκο Χριστόπουλο, έχουμε πολλές διαφορές. Μας χωρίζει πρώτ’ απ’ όλα το ύψος. Είναι από τους λίγους που όταν μιλάμε πρέπει να κοιτάζω -ακόμα κι εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου ψηλό (!)- προς τα πάνω.

  Ύστερα είναι και κάτι δόντια που μου έχει βγάλει…

  Αλλά τώρα όλα αυτά περασμένα ξεχασμένα.

  Διαβάζοντας το βιβλίο του «..Για πάρ’ το αλλιώς…» μαθαίνεις πάρα πολλά πράγματα από την προσωπική του ζωή, αλλά πάνω απ’ όλα για τις ιδέες του.

  Ανήσυχο πνεύμα, από μικρός, του έκατσε ν’ ασχοληθεί με την πολιτική, σε περίοδο ωριμότητας πια. Κάτι που δυσαρέστησε ιδιαίτερα τον εξάδελφό του, φαρμακοποιό Δ.Χ. Που μου το έλεγε συνέχεια, όπως και στον ίδιο άλλωστε.

  Έφτασε λοιπόν η ώρα, να γνωρίσει κι αυτός την πίκρα που δοκιμάζουν όλοι όσοι κάποτε, από ιδεολογία και μόνο θέλησαν ν’ ασχοληθούν με τα κοινά.

  Οι γλαφυρές περιγραφές,  των παιδικών του χρόνων, της ωριμότητάς του και της περιπέτειας που περνά τώρα, σε κάνουν να διαβάσεις το βιβλίο μονορούφι…

  Αν βγάλεις την ενδόμυχη συμπάθεια προς έναν πολιτικό χώρο όπου ανδρώθηκε υπηρέτησε και από τον οποίο τελικά προδόθηκε, η πολιτική ανάλυση που περιγράφει στο δεύτερο μέρος, για το αντίπαλο δέος, είναι σε γενικές γραμμές σωστή. Μόνο που όσοι βρέθηκαν σ΄εκείνη την όχθη, δεν τα έβλεπαν, όπως κι εκείνος όταν ήταν μέσα στα πράγματα.

  Λείπει όμως και η αναγνώριση των λαθών που προηγήθηκαν, Όχι για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και την προ της πρώιμης πράσινης περιόδου.

  Άρχισα με τις «διαφορές» μας κι έτσι κλείνω…

 Κώστας Μπετινάκης

   Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου από το σύντομο βιογραφικό του παραθέτω:

Νίκος Χριστόπουλος Γεννήθηκε το 1951 και ζει από τότε στην Αθήνα Σπούδασε Οδοντιατρική στη Θεσσαλονίκη, είναι παίκτης του γκολφ, παντρεμένος με την Μάτα κι έχει δύο παιδιά, τον Κωνσταντίνο και την Βάλια.