Η Ομιλία που δεν έγινε (*)

Λυκούργος Κομίνης

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι  

  
  Ελπίζω να έχετε παρατηρήσει ότι σπάνια κάνω χρήση αυτού του βήματος, θεωρώντας υποκριτκή και εικονική τη σύγκληση γενικής συνέλευσης 3.500 μελών σε μια αίθουσα 250 καθισμάτων. Για τη συγκεκριμένη δε ΓΣ, όπως θα
διαπιστώσατε κατεβλήθη προσπάθεια να γίνει σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο.
  Ούτε καν συμβολική στάση εργασίας κηρύχθηκε ώστε να μπορέσουν να παραστούν όσο γίνεται περισσότεροι, για να μην αντιληφθούν πολλοί την τέλεσή της...και προσέλθουν.
Επίσης σπάνια κάνω χρήση του χρόνου μιας γενικής συνέλευσης, αν δεν έχω να πω κάτι που να αφορά τους λόγους για τους οποίους έχει συγκληθεί.
Σήμερα ανεξάρτητα από  την ύπαρξη των λόγων που ανέφερα κάνω χρήση αυτού του βήματος για δύο λογους Πρώτο, διότι κρινω ότι η αναξιοπιστία του κλάδου μας έχει φτάσει σε οριακά επίπεδα αντοχής και ανοχής. Έχω συνεπώς υποχρέωση να σας αναφέρω τα αδιέξοδα που αντιλαμβάνομαι τα οποία όμως απαιτούν λύσεις αν
θέλουμε ανάκτηση της αξιοπιστίας μας.
Και δεύτερον διοτι δύο φορές που μια σεβαστή πλειοψηφία των μελών της ΕΣΗΕΑ μου εμπιστεύτηκε σημαντικούς ρόλους στον πειθαρχικό τομέα παραιτήθηκα και οφείλω εξηγήσεις.
Και θα αρχίσω από το δεύτερο.

Η παραίτηση κ και κ συνάδελφοι είναι για πολλούς ίσως μια πράξη αδυναμίας.
Εγώ πάντως δεν την υπέβαλα γιατί φοβήθηκα κάτι ή κουράστηκα. Αλλά και τις δύο φορές αποτελούσε ένδειξη διαμαρτυρίας. Διότι και τις δύο φορές συνάντησα μια τυπολατρεία που απέβλεπε στην παρεμπόδιση προώθησης λύσεων, μια τάση κηδεμονίας του ΔΣ την πρώτη  φορά που απέβλεπε στην παρακώλυση της έρευνας για τα μυστικά κονδύλια και μια αποξενωτική και μοιρολατρική τακτική τη
δεύτερη που ανέστελε κάθε  προσπάθεια αντιμετώπισης των σταθερών διαπλοκής, εξάρτησης, εκφυλισμού, νόθευσης του ρόλου μας και εργατοπατερισμού που μαστίζουν τη δημοσιογραφία και έχουν προκαλέσει τις σημερινές αγκυλώσεις.

  Παραιτηθηκα όχι γιατί το επιθυμούσα. Αλλά γιατί δεν μπορούσα να προωθήσω εκείνο για το οποίο πίστευα ότι με είχατε εκλέξει. Παραιτήθηκα για να καταδείξω τα προβλήματα μήπως και υπάρξει αφύπνηση. Ήθελα να είμαι
αποτελεσματικός αλλά η ανυπαρξία σύγχρονου  καταστατικού καταρτισμένου με βάση τα δεδομένα και τις ανάγκες της ηλεκτρονικής εποχής, η θεσηλαγνεία των
περισσότερων εκλεγμένων σε όλα  τα όργανα, η ανυπαρξία βούλησης να αντιμετωπιστεί η ουσία των προβλημάτων και η αρρωστημένη τυπολατρεία σε ένα μη λειτουργικό σύστημα, με έπεισαν ότι δεν μπορώ να προσφέρω, ούτε να
συμβάλω στην άρση των αγκυλώσεων.

  Θα αναφέρω ένα μικρό παράδειγμα για τους δύσπειστους. Πώς να αντιμετωπίσεις την εξευτελιστική έμμεση και άμεση διαφήμιση στην οποία επιδίδονται μέλη της ΕΣΗΕΑ όταν το Καταστατικό σου είναι της εποχής του Γουτεμβέργιου; Και τι να πράξεις όταν μόλις ασχοληθείς με το θέμα σου τηλεφωνεί ο φίλος σου διευθυντής των δημοσιογράφων δραστών και προσποιείται ότι αν κοπούν οι διαφημίσεις που εκτελούν δημοσιογράφοι θα κλείσει δήθεν ο σταθμός, θα υποστεί ζημιά το εισποδημά τους, θα αυξηθεί η ανεργία. Του απαντάς ότι δεν θα έπρεπε ο σταθμός να καλομάθει τους πελάτες του στη δημοσιογραφική διαφήμιση για να μην εμφανίζεται σήμερα υποδουλωμένος. Και ακόμη ότι  σε έστειλαν σ΄ αυτή τη θέση για να εφαρμόσεις κάποιες αρχές δεοντολογίας που αν δεν εφαρμοστούν η δημοσιογραφία βυθίζεται στην αναξιοπιστία. Η απάντηση είναι η γνωστή λέξη που δεν την αναφέρω Λες.... Κτλ.

  Και ακολουθεί υβρεολόγιο πίσω από τις πλάτες σου όπως συνέβη την περίοδο που ασχολήθηκα μαζί με τους άλλους εκλεγμένους συναδέλφους με το θέμα αυτό.
Ακόμη μαθαίνω πώς με καθυβρίζουν εκείνοι που είχαν συμφέροντα να μην εφαρμοστεί τίποτε. Είναι οι ίδιοι που επιθυμούν απλώς να διατηρηθούν όλοι οι εκλεγμένοι στις καρέκλες τους για να διαχειρίζονται έστω και ατιμωτικά κατάτη γνώμη μου την κρίση και να περνάμε όλοι καλά και οι διαπλεκόμενοι καλύτερα.

  Η διαπίστωση ότι δεν μπορεί να αντέξει η δημοσιογραφία οποιαδήποτε εξυγίανση και οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ματαιοπονώ, ότι έχω στόχους γι΄ αυτήν πέρα από τις αντοχές της και ότι εκείνο που επιθυμεί η πλειοψηφία το έχει. Καρεκλοκένταυρους διαχειριστές του βολέματος όλων των κατηγοριών. Ένα συμβούλιο αυτιστικό, το οποίο όταν υπουργός της κυβέρνησης δηλώνει δημοσιώς ότι του είναι πιο εύκολο να δώσει κατάλογο των δημοσιογράφων που δεν τα παίρνουν παρά εκείνων που τα παίρνουν, σιωπά χωρίς ίχνος ντροπής.

  Έχω χρέος λοιπόν μετά από τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία να δημοσιοποιήσω τους προβληματισμούς μου κ και κ συνάδελφοι όχι γιατί πιστεύω ότι υπάρχει διέξοδος και σωτηρία. Αλλά για να πω στους νέους που αγωνιούν προβληματιζόμενοι ότι πρέπει το συντομότερο  να διαλέξουν έναν από τους τρεις δρόμους που ανοίγονται εμπρός τους.

  Ο ένας είναι της συνθηκολογησης με τη διαπλοκή και την κατευθυνόμενη δημοσιογραφία. Ο άλλος ο πιο δύσκολος είναι του Δον Κιχωτισμού όπου τους περιμένει η απομόνωση, η χλεύη, η πίεση για ταύτιση με την πλειονότητα. Και ο τρίτος, η έγκαιρη αλλαγή επαγγέλματος όσο είναι καιρός. Για να αλλάξουν τα δεδομένα ας μην το πιστέψουν. Θα αλλοτριωθούν αξαναγκασμένοι να επιβιώσουν μέσα στη αναξιοπιστία που θριαμβέυει.

  Βρίσκομαι εδώ κ και κ συνάδελφοι γιατί πιστέυω ότι δεν έπρεπε να πάω εκδρομή όπως έπραξαν πολλοί απογοητευμένοι της γενιάς μου, αλλά γιατί οφείλω να
επισημάνω τα αδιέξοδα για να αποδείξω ότι η εξυγίανση και ο εκσυγχρονισμός περνούν μέσα από αυτοπεριορισμούς και θυσίες, από αλλαγές επώδυνες, από αναγκαστική απομόνωση των επίορκων του λειτουργήματος, από μείωση υψηλών και χαμηλών εισοδημάτων και από πολλά άλλα δυσάρεστα που δεν μπορεί να τα αντέξει η σημερινή δημοσιογραφική κοινότητα η οποία μετά την απελευθέρωση της ραδιοτηλεοπτικής αγοράς αυξήθηκε άναρχα και χωρίς περίσκεψη και σε μερικές περιπτώσεις και χωρίς αιδώ... των τότε κρατούντων της ΕΣΗΕΑ.

 Πρώτο θέμα δυσχερέστατο. Το Μητρώο μας. Ποιοι είναι δημοσιογράφοι και ποιοι όχι. Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς βγαίνει το συμπέρασμα ότι ενώ περί τα
1000 μέλη δεν θα έπρεπε να κατέχουν τη δημοσιογραφική ταυτότητα, άλλα 3000 περίπου που δεν έχουν εγγραφεί θα έπρεπε να την κατέχουν. Παρά τις οχλήσεις
μας και στο σημερινό ΔΣ το θέμα της εκκαθάρισης του Μητρώου δεν προωθήθηκε.
Προφανώς γιατί ελέγχονται οι ψήφοι τους από το κατεστημένο των καρεκλολάγνων. Με κρατάς σε ψηφίζω...

  Το θέμα της παρουσίασης διαφημίσεων από συνεδέλφους σε τηλεοπτικά σποτς αλλά και σε ραδιοσταθμούς όπου επιδίδονται χάριν του συνόλου όπως υποστηρίζουν οι διευθυντές τους και σε έμμεση διαφήμιση, ή και εν ψυχρώ σε ευθεία σύσταση προτίμησης προϊόντων. Όποιος προσπαθήσει να περιορίσει το φαινόμενο θα έρθει αντιμέτωπος με τα επιχειρήματα που σας ανέφερα ήδη.

  Οι προσφερόμενοι για τηλεοτπικά σποτς δεν γνωρίζουμε τίνος παντεσπάνι επικαλούνται ότι διασφαλίζουν, γιατί κανείς δεν σκέφτηκε καν να τους εγκαλέσει. Είδαμε μάλιστα πρόσφατα συνάδελφος να παρουσιάζει σποτ εταιρίας
του χώρου που είναι αρμόδιος να ελέγχει για να συγκεντρώσει προφανώς τα προεκλογικά του έξοδα αφού όπως διαρρέει θα είναι υποψήφιος  στις βουλευτικές εκλογές.

 Ο υπουργός Τύπου δήλωσε δημοσίως ότι μπορεί ευκολότερα να δώσει κατάλογο εκείνων των δημοσιογράφων που τα παίρνουν παρά εκείνων που δεν τα παίρνουν.

  Νομίζετε ότι είναι προσβλητικό; Και βέβαια είναι αλλά έχει συνάφεια με την πραγματικότητα όσο κι αν μας θίγει. Σε ένα πρόσφατο συνέδριο της Σαμοθράκης ρώτησα κάποιον άλλον υπουργό γιατί διατηρούν στα υπουργεία περιπου 1000 δημοσιογράφους εκ των οποίων οι περισσοτεροι είναι αργόμισθοι; Και μου απάντησε κυνικότατα. Τους δίνουμε κάτι παρά πάνω για να μας βρίζουν λιγότερο.

  'Ολα αυτά μαζί με τα γραφεία τύπου και δημοσίων σχέσεων ιδιωτικών επιχειρήσεων, ΔΕΚΟ, συντεχνιακών σωματείων, περίεργων εκδόσεων κάθε κατηγορίας, συνθέτουν ένα τοπίο δημοσιογραφικών ασυμβίβαστων που ουδέποτε θελήσαμε να αντιμετωπίσουμε. Γιατί όποιος το αντιμετωπίσει θα βρεθεί εμπρός σε αντιδράσεις ισχυρών ομόκεντρων κύκλων της δημοσιογραφίας των οποίων θα περιορίσει εισοδήματα. Αδιέξοδο προβάλλει το θέμα και των ασυμβίβαστων συνεπώς, και  εφοσον επικρατεί στους περισσότερους από εμάς η λογική ότι πρέπει να διατηρήσουμε τα κεκτημένα μας όποια κι αν είναι, θα παραμείνει άλυτο. Όμως  αποτελεί αυτό μαζί με μερικά άλλα την πύλη που μας οδηγεί στην
διαρκή αναξιοπιστία.

  Υποστηρίζουν πολλοί συνάδελφοι ότι δεν μας ενδιαφέρει που τα βρίσκουν οι εκδότες και αποκτούν Μέσα. Αρκεί να δημιουργούν εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικους σταθμούς, πρακτορεία ειδήσεων, πόρταλ και ότι άλλο ενημερωτικό μέσο θέλουν να εκμεταλλευτούν. Να υπάρχουν μαγαζιά μας λένε και πολλές δουλειές πολλαπλές για αρκετούς, ώστε να βγάζουμε χρήμα οι δημοσιογράφοι, όσο γίνεται περισσότερο. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος του Σωματείου μας. Αυτό επιβάλλει το σκέλος του που αφορά τη συντεχνία. Το άλλο σκέλος του πνεύματος εμφανίζεται μόνο στις εθνικές εκδηλώσεις της
Ακαδημίας. Εκεί υπερηφανευομαστε ότι είχαμε κάποτε πρεδρο τον Κωστή Παλαμά.

  Πρέπει δηλαδή με τη λογική αυτή να μη μας ενδιαφέρει αν μερικά Μέσα έγιναν και συντηρούνται από καραβιές ναρκωτικών, αν οι εκδότες χρηματίζονται από οικονομικά ή πολιτικά Κέντρα εσωτερικά ή ξένα με ιδιοτελή συμφέροντα. Αρκεί να υπάρχουν δουλειές για τους δημοσιογράφους. και ας είναι στην ουσία κλεπταποδόχοι οι εργαζόμενοι σε τέτοιου είδους Μέσα.

  Βρισκόμαστε σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων και διαθέτουμε εφημερίδες πανεθνικού βεληνεκούς τετραπλάσιου αριθμού από τις αντίστοιχες εφημερίδες
των ΗΠΑ και σε μια εποχή υποχώρησης της κυριαρχίας του Τύπου. Τα κανάλια που εκπέμπουν δεν είναι όλα βιώσιμα στην περιορισμένη ελληνική αγορά. Με βάση τις μελέτες που έγιναν μετριούνται -και υπό προϋποθέσεις- εκείνα που μπορούν να επιβιώνουν με δικά τους έσοδα. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλούς ενημερωτικούς ραδιοσταθμούς.
Είναι φανερό ότι εφόσον σε κανένα δεν ασκείται έλεγχος και δεν εφαρμόζονται ούτε καν οι διατάξεις του νόμου περί ανωνύμων εταιριών μια πολιτικοδημοσιογραφική ανοχή επιτρέπει τις άγνωστων προελεύσεων χρηματοδοτήσεις τους για την κάλυψη των ελλειμμάτων.

  Αν θέλουμε ανεξάρτητη και γνήσια ενημέρωση δεν πρέπει να ζητήσουμε έλεγχο των οικονομικών των Μέσων; Και αν ζητήσουμε δεν θα οδηγηθούμε σε συρρίκνωση;
Δεν είναι ένα αδιέξοδο σημαντικό αυτό, που επηρεάζει η ύπαρξή του την αξιοπιστία μας;
Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει το αντίθετο. Το μόνο που μπορεί να απαντήσει είναι κάνε ότι δεν βλέπεις αν θες μια θέση στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ.

  Προσωπικά δεν θέλω, μ' αυτές τις  προϋποθέσεις και δεν βρίσκομαι σ΄ αυτό το βήμα για να διεκδικήσω την ψήφο σας. Να σας μεταφέρω τους πολύχρονους προβληματισμούς μου θέλω και να αναγκάσω τους νέους συναδέλφους που έχουν μίλια δημοσιογραφικής ζωής εμπρός τους να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν για να λύσουν τα προβλήματά που θα τους συνοδεύουν σε κάθε τος βήμα και θα ντρέπονται να δηλώνουν σε λίγα χρόνια το επάγγελμα που ασκούν.

  Πέρα από μερικά αδιέξοδα που σας ανέφερα η ΕΣΗΕΑ έχει την ανάγκη να προσαρμόσει τη δομή και τη λειτουργία της στη σύγχρονη ηλεκτρονική εποχή.
  Δεν μπορεί ένα ΔΣ που εκλέγεται να ενεργεί απομονωμένο από το σώμα των δημοσιογράφων. Θα πρέπει να καθιερωθεί συνεχής επικοινωνία με τις ευκολίες που παρέχει η τεχνολογία σήμερα. Να απλοποιηθούν οι μέθοδοι επαφής των οργάνων με τα μέλη. Να βρεθούν τρόποι να διερευνάται σε ελάχιστο χρόνο η άποψη του Σώματος  για να λαμβάνονται οι σημαντικές αποφάσεις, να γίνονται οι εκλογές μας με συμμετοχή όλων εφόσον η πληροφορική πλέον διασφαλίζει και τη μυστικότητα της ψήφου και τη γνησιότητα του αποτελέσματος. Χρειαζόμαστε τόλμη και φαντασία για να ξεπεράσουμε αξιοπρεπώς τα αδιέξοδα και να οργνώσουμε μια δημοσιογραφία σύγχρονη, αντάξια των προσδοκιών αυτού του λαού που τον παραπλανούν, τον παραπληροφορούν, τον κατευθύνουν αντίθετα προς τα
συμφέροντά του πολιτικοί, και επιχειρηματικά εκδοτικά και δημοσιογραφικά Κέντρα.

  Το Καταστατικό που σας προτείνουν δεν είναι εκείνο που θα οργανώσει μια δημοσιογραφία αυτής της κατεύθυνσης. Είναι ένα προχειρογράφημα για τη διαχείριση της κρίσης με περισσότερες θολές διατάξεις, ώστε οι διαχειριστές
να αυτοσχεδιάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα της στιγμής και τις εξυπηρετήσεις των εκάστοτε ψηφοφόρων.
Το νέο Καταστατικό της ΕΣΗΕΑ πρέπει να την  καθιστά ισχυρή. Τα όργανά της να ελέγχουν το χώρο πλήρως. Ένα Καταστατικό που να την κάνει αξιόπιστη γιατί θα
την καθιστά αδέκαστη προς κάθε διαβρωτική κίνηση. Ένα Καταστατικό που θα καθιστά το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ ικανό να εφαρμόζει τις αρχές του επαγγέλματος που είναι και λειτούργημα και να προασπίζει τα πραγματικά συμφέροντα της δημοσιογραφίας αλλά και του λαού.

  Πρέπει το νέο Καταστατικό να διέπεται από αρχές σαφώς διατυπωμένες, με διατάξεις που θα παρέχουν την ευχέρεια στα όργανά της  να αντιμετωπίζουν όλες τις αδυναμίες του κλάδου και αυτοματοποιημένα να αντιδρά σε οτιδήποτε
προσβάλλει τη γνησιότητα της ενημέρωσης και να μπορεί, να εξασφαλίζει εγγυήσεις του χειρογράφου των λειτουργών της.

  Χρειάζονται θεσμικές αλλαγές που πρέπει να διεκδικήσουμε, χρειάζεται δουλεία συλλογική, σύμπνοια, ομαδικότητα, αλληλοκατανόηση και όχι διεκδίκηση μιας καρέκλας τιμητικής υποτίθεται, που όμως δεν θα είναι τίποτε άλλο από μια θέση διαχείρισης της αναξιοπιστίας μας.

  Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι πραγματικά μια σημαντική και κρίσιμη καμπή για τη δημοσιογραφία η παρούσα. Δυστυχώς βλέπετε ότι και σ΄ αυτήν την
κρίσιμη στιγμή μάχες για την  καρέκλα δίνονται. Έξι παρατάξεις θα διεκδικήσουν  την ψήφο σας. Ποτέ δεν κατάλαβα τι νόημα έχουν οι παρατάξεις στη διεκδίκηση της εξουσίας ενός πνευματικού σωματείου.. που χρειάζεται μόνο
ικανούς και αντάξιους των περιστάσεων συναδέλφους με συγκεκριμένες απόψεις για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Ένα κοινό ψηφοδέλτιο με όσους επιθυμούν να υπηρετήσουν το σύνολο και είναι αποφασισμένοι να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά αρκούσε στην κρίσιμη αυτή περίοδο από την οποία εξαρτάται η ύπαρξη του σωματείου και η αξιοπιστία της δημοσιογραφίας.

  Όμως δεν είναι στόχος εκείνων που σας ζητούν να τους εκλέξετε, η επίλυση των προβλημάτων με τη βοήθεια όλων μας. Τη  διάκριση δυστυχώς επιδιώκουν ο καθένας για ιδιαίτερους προσωπικούς λόγους. Αν ίσχυε το αντίθετο δεν θα είχαμε παρατάξεις. Προτάσεις θα είχαμε για το πώς θα λυθούν αυτά τα μεγάλα προβλήματα που ελπίζω τη σοβαρότητά τους να την κατανοήσατε.
  Θα είχαμε την αγωνία των υποψηφίων σε προγράμματα αντιμετώπισης των αδιεξόδων που σας περιέγραψα. Αντί σαφών προγραμμάτων θα λάβετε μια γενικόλογη επιστολή που θα υπόσχεται αναγέννηση, καλύτερες συλλογικές
συμβάσεις, λιγότερη δουλειά με περισσότερα κέρδη. Μετά τις εκλογές θα έχουμε έξι μπορεί και περισσότερους ηγετίσκους που αν κατορθώσουν να εκλέξουν
κεντρικό ηγέτη του Συμβουλίου, θα σκέφτονται με τι συμμαχίες και τρικ θα καθίσουν χαλίφηδες στην καρέκλα του Χαλίφη. Γιατί είναι βέβαιο ότι κάθε παράταξη περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα ή δύο πρόσωπα που θέλουν να κατακτήσουν ένα μεγαλύτερο αξίωμα από το τιμητικό του απλού μέλους του ΔΣ. Του προέδρου του αντιπροέδρου κλπ.

  Όλα αυτά τα είπα χωρίς να διεκδικώ κάτι. Και δεν διεκδικώ γιατί θέλω, να είμαι πειστικός. Αν διεκδικούσα, οι καρεκλοκένταυροι θα υποστήριζαν ότι τους κατηγορώ για να τους πάρω την καρέκλα. Τα είπα μήπως σας κάνω να
ανησυχήσετε. Μήπως κατανοήσετε ότι με την κατεύθυνση που έχουμε πάρει στέλνουμε τη δημοσιογραφία στο Καιάδα της ελληνικής ενημέρωσης. Και μήπως αντιληφθείτε ότι με τέτοιου τύπου εκλογές και πολυάριθμες παρατάξεις θα
οδηγηθούμε σε μεγαλύτερη κρίση, από την οποία θα βγούμε όλοι ηττημένοι. Και καλά εμείς έχουμε παίξει και έχουμε χάσει. Οι νέοι όμως που δεν μπορούν να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους σε τι ευθύνονται για την απεχθή κληρονομιά
που τους αφήνουμε;

 Τελειώνοντας θέλω να υποσχεθώ από αυτό το βήμα ότι αν προκύψει ειρηνικά και συναινετικά ένα συμβούλιο με εξαγγελίες εποικοδομητικές για το σύνολο και με
λυσιτελείς προτάσεις για την υπερπήδηση της κρίσης, θέτω από τώρα τις υπηρεσίες μου για οποιαδήποτε βοήθεια στη διάθεσή του.

Σ.στυξ: Δυστυχώς η ομιλία αυτή δεν ακούστηκε, επειδή η παραταξιακή διαφωνία που είχε οδηγήσει στην παραίτηση του προέδρου της αντιπροέδρου και δύο μελών του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, κυριάρχησαν και στη Γενική Συνέλευση. Και οι ομιλητές που είχαν γραφτεί στον κατάλογο, έχασαν τη σειρά τους και εξαντλήθηκε η υπομονή τους...