Σιγά…μην ενοχλείτε

Σε δυό μέρες οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, τα 4.597 μέλη της ΕΣΗΕΑ, έχουν εκλογές. Κανονικά θα έπρεπε οι εκλογές αυτών των 4.597 διανοούμενων να απασχολούν και τους ίδιους αλλά και όλους τους πολίτες. Γιατί η καθημερινότητά τους είναι η λειτουργία της δημοκρατίας, η προστασία των ατομικών ελευθεριών, η αυταρχικότητα και η καταπίεση του λαού από το κράτος, οι οικονομικές διεκδικήσεις των εργαζόμενων από τους εργοδότες, η προστασία του περιβάλλοντος από την κερδοσκοπία που το καταστρέφει και κυρίως ο έλεγχος της εξουσίας των μέσων ενημέρωσης από την κοινωνία. Η απαίτηση των πολιτών να είναι τα μέσα ενημέρωσης, πολιτιστικά ιδρύματα, αντί για δίκτυα διανομής πληροφοριών, προϊόντων και κανόνων συμπεριφοράς. Αν τα μέσα ενημέρωσης ελέγχονται από το μεγάλο κεφάλαιο, υπάρχει περίπτωση να ελέγξουν την κρατική εξουσία; Όταν ο ένας είναι ο υπηρέτης κι ο άλλος το γιουσουφάκι; Του ίδιου αφέντη;
 
Μια άλλη κατηγορία δημοσιογράφων που μπορεί να έχουν ακούσει οι πολίτες είναι αυτοί που αλληλοκαταγγέλονται ως λαμόγια, ή ως βαποράκια της παραπληροφόρησης, ή ως πολυθεσίτες, ή ως εκλεκτοί της εξουσίας οι οποίοι τρέχουν πίσω από τον κάθε υπουργό και είναι ανακατεμένοι σε κάθε σκάνδαλο που σκάει μύτη, όπως για παράδειγμα ο πρώην υπεύθυνος Τύπου του υπουργού Άμυνας και του υπουργού Εσωτερικών και δημόσιας διοίκησης. Οι δημοσιογράφοι όμως δεν είναι αυτοί. Είναι πέραν αυτών. Αλλά έχουμε γίνει τόσο ρεζίλι των σκυλιών που πραγματικά όποιος με ακούει μπορεί να αναρωτηθεί αν υπάρχει έστω και ένας δημοσιογράφος που να αντιστέκεται στον αυταρχισμό της εξουσίας, στην ευτέλεια και στην αθλιότητα και στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Είναι καιρός οι πολίτες να γνωρίζουν και τους εργάτες της δημοσιογραφίας. Και πρέπει οι δημοσιογράφοι να κάνουν κάτι γι αυτό…
 
Και δεν εννοώ να κάνουν κάτι οι συνδικαλιστές γιατί κι αυτοί είναι μέρος του συστήματος, μέρος των ισορροπιών που επιτεύχθηκαν μετά από δεκαετίες, αλλά και μέρος του προβλήματος εάν δεχθούμε ότι και η κατάσταση στον συνδικαλισμό των δημοσιογράφων είναι ανεπαρκής, μίζερη και ανάξια των περιστάσεων.
 
Ανάξια των περιστάσεων γιατί η ΕΣΗΕΑ δεν πρωταγωνιστεί στην προσπάθεια τήρησης της δεοντολογίας, αντικειμενικής κατά το δυνατόν πληροφόρησης και ελεύθερου σχολιασμού αλλά και πλουραλισμού των μέσων ενημέρωσης τα οποία θεωρούνται και είναι κτήματα των ιδιοκτητών. Ενώ επειδή είναι «πολιτιστικά ιδρύματα», θα έπρεπε να έχουν αυτονομία και ειδική προστασία έως ασυλία γιατί αποτελούν σημαντικούς θεσμούς που εξασφαλίζουν τη δημοκρατία, την ελευθερία διακίνησης ιδεών και τον πλουραλισμό της έκφρασης των πολιτών. Δεν πρωταγωνιστεί επίσης στη διαδικασία μετατροπής των μέσων ενημέρωσης σε μέσα διακίνησης προϊόντων, αντίστοιχα με τα εμπορικά δίκτυα διανομής, αλλά μετατρέπουν επίσης και τις ιδέες σε εμπορεύματα προς πώλησιν.
 
Ανεπαρκής γιατί δεν μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά, ούτε το δικαίωμα στην εργασία και να επιβάλει την τήρηση των νόμων και των συλλογικών συμβάσεων από τις επιχειρήσεις των μέσων ενημέρωσης. Κυρίως όμως δεν μπορεί να αντιδράσει στοιχειωδώς στην αυταρχικότερη καταπίεση των εργαζόμενων δημοσιογράφων που είναι η ανεργία. Εκεί ο κάθε δημοσιογράφος είναι εντελώς μόνος του, ανυπεράσπιστος και η ΕΣΗΕΑ το πολύ- πολύ να βγάλει μια ανακοίνωση γεμάτη απειλές, βερμπαλισμό και αυτοδιαφήμιση.
 
Μίζερη γιατί αντί να θεωρεί μείζον θέμα την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας υπέρ των εργαζομένων και μείζον όπλο το δικαίωμα στην απεργία, αφοπλίζεται και ενδιαφέρεται μόνον για το πώς θα επιδοθεί σε εμφύλιο πόλεμο. Ακόμα και προεκλογικά πιο πολύ βρισίδι πέφτει εναντίον «αντιπάλων» συνδικαλιστικά παρά εναντίον εργοδοτών και κράτους που είναι ο πραγματικός αντίπαλος των εργαζόμενων.
 
Συνεπώς απευθύνομαι στον κάθε δημοσιογράφο ατομικά. Να κάνει κάτι από μόνος του προς την ορθή κατεύθυνση, ως τη στιγμή που θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε και να δράσουμε συλλογικά, αποτελεσματικά, και να αλλάξουμε τη μοίρα μας αλλά και το μέλλον της δημοσιογραφίας. Είναι ένα μέρος του ίδιου αγώνα για ένα καλύτερο αύριο για μια πιο δίκαιη κοινωνία. Η εργασία προηγείται του κεφαλαίου αλλά αυτό πρέπει και να το αποδεικνύει κάθε μέρα, όποιος το πιστεύει.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς