Ειρωνικά σχόλια

ανιστόρητου δημοσιογράφου

της "Washington Post"

 Φροντίζει η αμερικανική κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της, υποκριτικά, να κάνει υποδείξεις, με την έννοια του «αντικειμενικού παρατηρητή», για χάρη των δικών της γεωπολιτικών συμφερόντων.

  Γράφει λοιπόν, ο Craig Whitlock στην Washington Post (28-07-09), από τα Σκόπια κάτω από τον τίτλο: «Άλλη μια διαμάχη ανάμεσα σε Ελλάδα και Μακεδονία. Και οι δύο διεκδικούν τον Μέγα Αλέξανδρο»:

  «Ο Μέγας Αλέξανδρος πέθανε πριν από 2.300 χρόνια. Αλλά η αίγλη της προσωπικότητάς του έχει αρχίσει να κυριαρχεί σ’ αυτή τη μικρή βαλκανική χώρα. Προς μεγάλη ενόχληση της γειτονικής Ελλάδας, η οποία από καιρό διεκδικεί τον κατακτητή ως δικό της, ενώ η Μακεδονία έχει ανακηρύξει τον Αλέξανδρο εθνικό της ήρωα. Η κυβέρνησή της μετονόμασε το διεθνές αεροδρόμιο της χώρας προς τιμήν του όσο και τον εθνικό δρόμο που οδηγεί στην Ελλάδα. Σύντομα, ένας μαρμάρινος κολοσσός ύψους περίπου 25 μέτρων που αναπαριστά τον Αλέξανδρο πάνω στον Βουκεφάλα, θα κυριαρχεί σε κεντρικό σημείο των Σκοπίων».

  Η συμπλεγματική εξιστόρηση από έναν Αμερικανό, είναι αναμενόμενη, μια και έχει μεγαλώσει με πρότυπο τον Μπίλ Χίκοκ, το Λιτλ Μπιγκ Χορν, και τους πιστολάδες της ‘Αγριας Δύσης – αφού τόσο βαθειά φτάνει η ιστορία που τους διδάσκουν στο σχολείο.

  «Η μανία με τον Αλέξανδρο αποτελεί το πιο πρόσφατο κεφάλαιο της από καιρό διαμάχης ανάμεσα στη Μακεδονία και την Ελλάδα και ορισμένοι αξιωματούχοι φοβούνται πως εμπεριέχονται στοιχεία αποσταθεροποίησης της περιοχής που προσπαθεί να αναλάβει από τους Βαλκανικούς πολέμους της δεκαετίας του ‘90».

  Ο ανιστόρητος Αμερικανός δημοσιογράφος, δείχνει να ξεχνά ποια η στάση των ΗΠΑ στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, και πιο πολύ τους άνανδρους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς και πιο πρόσφατα την απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου. Όλα αυτά δεν ήταν αποσταθεροποιητικά στοιχεία; Αποσταθεροποίηση αποτελεί το στοιχειώδες αίτημα σεβασμού της Ιστορίας, που αποτελεί εθνική κληρονομιά;

  Ουδέποτε είπαν οι Τούρκοι ότι τα μνημεία της αρχαιότητας που βρήκαν οι Οθωμανοί κατακτητές του Βυζαντίου, πως αποτελούν εθνική τους κληρονομιά. Αλλά οι Τούρκοι έχουν εθνική υπερηφάνεια και ταυτότητα.  Ουδέποτε προσπάθησαν, ως ελεεινοί κατσικοκλέφτες - όπως οι έποικοι τμήματος του μακεδονικού εδάφους -να οικειοποιηθούν την ιστορία άλλων.

  Η αμερικανική γεωπολιτική, που υιοθέτησε ασμένως πρότυπα της πάλαι ποτέ «ενδόξου» βρετανικής αυτοκρατορίας, δεν διστάζει τώρα να ενστερνιστεί τεχνάσματα του κάποτε μεγαλύτερου εχθρού της –του Στάλιν- που ήταν ο νονός της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», ενός κομματιού της μακεδονικής γης, από τα ταλαιπωρημένα από τους συνεχείς βαλκανικούς πολέμους των περασμένων αιώνων, όπου κατοικούσαν κυρίως Έλληνες, αλλά σλαβόφωνοι και αλβανόφωνοι.

 Με απλά λόγια, μακεδονικά εδάφη διεκδικούσαν επί χρόνια, με συνεχείς πολέμους Βούλγαροι και Βυζαντινοί, χωρίς να έχει κάνει την εμφάνισή της «Μακεδονικό έθνος» να την διεκδικήσει. Και το πρόβλημα ενώ φαινόταν πως έκλεισε με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου και την αποχώρηση των Βούλγαρων συνεργατών του άξονα από την ελληνική Μακεδονία, ήρθε ο Κροάτης Τίτο να βαφτίσει τμήμα του σερβικού τμήματος της Μακεδονίας με το συνολικό όνομα της περιοχής, με γνώμονα τις δικές του επιδιώξεις και του Στάλιν. Αλλά μερίδιο ευθύνης έχει και η ελληνική υποκριτική πολιτική πολλών χρόνων, που αποδεχόταν την «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», προκειμένου να αποτρέψει ενδεχόμενη προσάρτησή από με την Βουλγαρία, και τη δημιουργία «Μεγάλης Βουλγαρίας».

  Εκείνο που θα πρέπει να καταλάβουν οι Αμερικανοί που θέλουν να καθορίσουν το μέλλον όσο καιρό παραμένουν επικυρίαρχοι, ότι τα σύνορα μπορούν να τα αλλάζουν κατά το δοκούν, με την πυραυλική ισχύ τους. Όχι όμως και την ιστορία των λαών της Γής.